У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Афцэліус.
А́дам Афцэ́ліус, ці Аўцэліус (шведск.: Adam Afzelius, 7 кастрычніка 1750, Лары, лен Вестра-Гёталанд, Швецыя — 30 студзеня 1837, Упсала, Швецыя) — шведскі батанік, вучань Лінея.
Брат Ёхана Афцэліуса і Пера Афцэліуса.
У 1777 выкладаў усходнія мовы ва Упсальскім універсітэце.
У 1792 адправіўся з прыродазнаўча-навуковай мэтай на заходняе ўзбярэжжа Афрыкі, у прыватнасці, у англійскую калонію Сьера-Леонэ, дзе з прычыны нападу і рабавання, учыненага французамі, ён страціў усе свае калекцыі.
У 1797—1798 быў сакратаром шведскага пасольства ў Лондане.
Пасля вяртання, у 1799 стаў акадэмічным выкладчыкам батанікі ва Упсальскім універсітэце і атрымаў у 1812 званне прафесара materia medica.
У 1802 быў абраны прэзідэнтам Лінееўскага інстытута («Заафіталітычнага таварыства»).
Як батанічны пісьменнік, Афцэліус вядомы шматлікімі сваімі творамі, роўна выдадзенай ім у 1823 аўтабіяграфіяй Лінея.
Яго імем названы роды раслін:
і мноства відаў.
Этнаграфічныя і батанічныя калекцыі Афцэліуса былі набыты Упсальскім універсітэтам.
Пры напісанні гэтага артыкула выкарыстоўваўся матэрыял з Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Ефрона (1890—1907).
Тэмы гэтай старонкі (21):