wd wp Пошук: ⬜

Агюст Перэ

Агюст Перэ (фр.: Auguste Perret; 12 лютага 1874, Іксель, Бельгія — 25 лютага 1954, Парыж, Францыя) — французскі архітэктар, піянер і лідар будаўніцтва з жалезабетона, прадпрымальнік і педагог. Адбудаваны пад кіраўніцтвам Перэ цэнтр [fr] Гаўра, амаль цалкам разбураны падчас Другой сусветнай вайны, у 2005 годзе абвешчаны аб’ектам Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА [6].

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’я каменячоса, уладальніка паспяховага бізнеса ў Парыжы. Вывучаў архітэктуру ў Школе прыгожых мастацтваў у Парыжы, выдатна вучыўся, але пакінуў яе не атрымаўшы дыплома і стаў працаваць у сямейным бізнесе. У 1904 годзе пабудаваў жылы дом па адрасе 25bis, rue Benjamin Franklin у Парыжы, напэўна, першы жылы дом з жалезабетону. У 1905 годзе сумесна з братамі Гюставам (таксама архітэктарам, сааўтарам большасці праектаў Агюста) і Клодам заснаваў фірму, якая спецыялізавалася на будаўніцтве з жалезабетона. У гэтай фірме ў 1909 годзе некалькі месяцаў працаваў і вывучаў асновы тэхнічнага чарчэння Ле Карбюзье.

У 1913 годзе па праекце Перэ ўзведзены будынак Тэатра Елісейскіх палёў — выдатны ўзор пачаткаў стылю ар-дэко, якія прынёс архітэктару вядомасць. Перэ будуе прамысловыя і жылыя будынкі, дамы-студыі для мастакоў і скульптараў, цэрквы. Царква Маці Божай [fr] у Ле-Рэнсі [fr] (1922—1923) была першым храмам Францыі, цалкам пабудаваным з жалезабетону. У 1931 годзе ўдзельнічаў у конкурсе на праект Палаца Саветаў у СССР[7].

З 1923 года кіраваў спецыялізаванай на бетоне майстэрняй пры Школе прыгожых мастацтваў. З 1928 года выкладаў у спецыяльнай школе архітэктуры. З 1943 года кіраваў Асацыяцыяй архітэктараў і выкладаў у Акадэміі прыгожых мастацтваў. Пасля Другой сусветнай вайны атрымаў заказ на аднаўленне цэнтральнай часткі разбуранага Гаўра. Памёр ў 1954 годзе, праз два гады пасля смерці брата Гюстава. Будаўніцтва ў Гаўры па праектах Перэ працягвалася да 1964 года.

Пасля смерці Агюста Перэ лічылі найзначнейшым архітэктарам Францыі, параўноўвалі з Ле Карбюзье, а потым надоўга забылі. Толькі ў 1985 годзе пасля публікацыі кнігі Джозэфа Абрама (Joseph Abram) творчасць майстра зноў адкрыта для грамадства. У 1990-я гады спадчына братоў Перэ грунтоўна вывучана, У пачатку 2000-х гадоў выйшла некалькі манаграфій, прысвечаных Перэ, а ў 2002—2004 гадах арганізавана перасоўная выстава «Перэ, паэтыка бетону». Урэшце, ЮНЕСКА ацаніла рэканструкцыю Гаўра як выдатны прыклад архітэктуры і гарадскога планавання ў пасляваенным будаўніцтве і 15 ліпеня 2005 года ўнесла Гаўр у спіс аб’ектаў Сусветнай спадчыны.

Выбраныя будынкі

Жылы дом 34-34bis, rue Sorbier (фр.), Парыж, 1898.
Жылы дом 119, av de Wagram (фр.), Парыж, 1902.
Жылы дом 83, av Niel (фр.)/50 rue Rennequin (фр.), Парыж, 1904.
Жылы дом 25bis, rue Benjamin Franklin (фр.), Парыж, 1904.
Жылы дом 48bis, rue Raynouard (фр.), Парыж, 1906.
Аўтамабільны гараж 51, rue de Ponthieu (фр.), Парыж[8], 1907 (знесены ў 1970)
Тэатр Елісейскіх палёў, 15, авеню Мантэнь, Парыж, 1913.
Надмагілле Madeleine Dauphin-Dornès, жонкі мастака Поля Жамо [fr], на могілках Манпарнас, 1913.
Царква Маці Божай у Ле-Рэнсі 83, av de la Résistance, Le Raincy, 1922—1923.
Жылы дом bd de Stalingrad, Grand Quevilly, Rouen, 1923.
Прыватны гатэль па адрасе 8, rue Nansouty / 2, плошча Мансуры (фр.), Парыж, 1923.
«Вежа Перэ»[fr] ў парку Поль-Містраль у Грэноблі — 95-метровая вежа, пабудаваная з жалезабетону для Міжнароднай выставы 1925 года.
Царква Сен-Тэрэз ў Манманьі, Валь-д’уаз, 1925—1926.
Дом мастака і скульптара Жоржа Брака, дом 6, вуліца Жоржа Брака (фр.), Парыж, 1927.
Капліца дэ ла Каламб’ер у Шалон-сюр-Сон, дом 72, rue d’Autun, 1928—1929.
Канцэртная зала для Нармальнай школы музыкі, дом 78, rue Cardinet (фр.), Парыж, 1928—1929.
Дом скульптара Ханы Арловай па адрасе 7bis, villa Seurat (фр.), Парыж, 1929.
Жылы дом з офісамі 51-55, Rue Raynouard, Парыж, 1929—1932. У гэтым доме Перэ пасяліўся адразу пасля заканчэння будаўніцтва і жыў да канца жыцця.
Будынак Міністэрства ВМФ 8, bd Victor / 2-4, av de la Porte de Sèvres, Парыж, 1931—1956[9].
Музей Міністэрства грамадскіх работ, цяпер Сацыяльны і эканамічны савет Францыі place d’iéna, Парыж, 1936—1948.
Чыгуначны і аўтавакзал ў Амьене, 1942—1951.
«Вежа Перэ» — жылы будынак з офісамі ў Амьене, 1942—1951; 104-метровы (27 паверхаў) хмарачос, працяглы час найвышэйшы будынак Заходняй Еўропы.
Рэканструкцыя цэнтра [fr] Гаўра, 1945—1955.
Музей прыгожых мастацтваў ў Сан-Паўлу, Бразілія, 1947—1949.

Галерэя

Тэатр Елісейскіх палёў
Від на цэнтр Гаўра
Інтэр’ер царквы Маці Божай у Ле-Рэнсі

Узнагароды

Каралеўскі залаты медаль [en], 1948 — штогадовая ўзнагарода Каралеўскага інстытута брытанскіх архітэктараў за ўклад у міжнародную архітэктуру.
Залаты медаль Амерыканскага інстытута архітэктуры [en], 1952 — узнагароду прысуджаюць за значны ўклад, які аказаў уплыў на тэорыю і практыку архітэктуры.

Памяць

24 мая 1950 года па ініцыятыве Бельгійскага таварыства гарадскіх планіроўшчыкаў і архітэктараў-мадэрністаў (Belgian Society of Town Planners and Modernist Architects) на доме, дзе нарадзіўся Агюст Перэ, усталявана мемарыяльная дошка.
Мемарыяльная дошка ўсталявана на доме па адрасе 51-55, de la rue Raynouard, дзе архітэктар жыў з 1932 года і да смерці.
У 1971 годзе ў Парыжы ў гонар Агюста Перэ названа вуліца [fr].

Зноскі

1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 Auguste Perret
↑ RKDartists Праверана 6 ліпеня 2020.
1 2 https://gtc.hypotheses.org/2737
↑ Elsa Augusta Torgerd Sundling 1902-04-21 — 1964-09-07 Arkitekt, pionjär Праверана 6 снежня 2020.
↑ Le Havre, the City Rebuilt by Auguste Perret (англ.)
↑ Palais des Soviets de l’URSS, Moscou : concours. 1931 (фр.)
↑ Garage automobile, rue de Ponthieu, Paris 8e. 1906—1907 (фр.)
↑ Архівавана 13 кастрычніка 2017. Архівавана 13 кастрычніка 2017. Фатаздымак будынка Міністэрства ВМФ (фр.) Архівавана 13 кастрычніка 2017.

Спасылкі