Ян Радван (?, Вільня — пасля 1591) — паэт-лацініст, адзін з заснавальнікаў жанру эпічна-гераічнай паэзіі ў ВКЛ.
Пра асабістае і грамадскае жыццё Я. Радвана захавалася мала звестак. Нарадзіўся ён у Вільні, па веравызнанні быў кальвініст, паходзіў, хутчэй за ўсё, з мяшчанскай сям’і. Дакладныя даты нараджэння і смерці яго невядомы. У маладосці быў звязаны з дваром Хадкевічаў. Пачатковую адукацыю атрымаў у Вільні, вучыўся ў заходнееўрапейскіх універсітэтах, дыплом атрымаў у Падуі. Падарожнічаў па Еўропе ў свіце Хадкевічаў, пазней служыў у ваяводы смаленскага Я. Абрамовіча.
Пісаў на лацінскай мове, паслядоўнік Вергілія. Першым вядомым яго творам з’яўляецца чатырохрадковая эпіграма ў выданні «Дзесяцігадовай аповесці…» А. Рымшы (Вільня, 1585). У 1590 Ян Карцан выдаў у Вільні вершаваны твор Я. Радвана «Эпіталама на вяселле Крыштофа Монвіда Дарагастайскага», дзе не толькі апяваўся шлюб К. Дарагастайскага з Соф’яй Хадкевіч, але і давалася разгорнутае апісанне Вялікага Княства Літоўскага ў стылі «Песні пра зубра» М. Гусоўскага. Некалькі вершаў паэта, прысвечаных Мікалаю і Крыштофу Дарагастайскім, Гжэгажу з Жарнаўца, змешчана ў «Абароне пасцілы евангельскай» (Вільня, 1591) Гжэгажа з Жарнаўца.
Найбольш значны твор — лацінамоўная паэма «Radivilus, sive de vita…», больш вядомая як «Радзівіліяда…» (3470 радкоў дактылічнага гекзаметра) у панегірычным зборніку, выдадзеным у 1592 у Вільні у гонар памерлага ў 1584 ваяводы віленскага, гетмана вялікага літоўскага, князя Мікалая Радзівіла. У выданні Яна Карцана акрамя паэмы Я. Радвана змешчаны празаічныя прысвячэнні Яна Абрамовіча, Андрэя Волана, Яна Руцкага, вершы Яна Радвана, Пятра Раізія, Яна Казаковіча.