Ян Ліцыній Намыслоўскі (пач. 1560-х, Намыслаў, Сілезія — паміж 1633 і 1636) — вялікалітоўскі пратэстанцкі дзеяч, пісьменнік-палеміст і педагог.
Вучыўся ў Кракаўскай акадэміі. У 1585 годзе стаў рэктарам арыянскай школы ў Іўі, заснаванай Лаўрэнціем Крышкоўскім. Распрацаваў вучэбную праграму школы, увёў у адукацыйны працэс некалькі новых прадметаў. Пасля смерці мецэната-арыяніна Яна Кішкі перабраўся ў Наваградак, дзе ў 1593 годзе ўзначаліў мясцовую арыянскую суполку. Зблізіўся з лідарамі сацыніянскага руху Сымонам Будным і Фаўстам Соцынам, сам прапаведаваў сацыніянства. Вёў палеміку з езуітам Марцінам Сміглецкім і кальвіністам Андрэем Воланам[1], удзельнічаў у дыспутах[2].
У 1586 годзе ў Лоскай друкарні выйшаў яго падручнік логікі «Дапаможнік для авалодвання вучэннем Арыстоцеля», у якім ён не прымаў боскасць Ісуса Хрыста, у 1589 годзе — зборнік вершаваных выказванняў павучальнага характару ўласнага сачынення «Сентэнцыі, неабходныя ў грамадскім жыцці». У 1592 годзе на польскай мове выдаў працу «Анатомія і гарманічнасць хрысціянскага чалавека» (не захавалася, у 1636 годзе перакладзена на нямецкую мову). У 1597 годзе выйшла яго «Зварот да братоў-евангелістаў», у якім Намыслоўскі заклікаў кальвіністаў да саюзу з арыянамі ў процідзеянні каталіцкай рэакцыі. У 1598 годзе выдаў палемічную працу «Каталісіс», скіраваную супраць шляхцічаў-кальвіністаў[1].
Грамадска-палітычныя і рэлігійныя погляды Намыслоўскага на працягу яго жыцця зведалі значныя змены, дайшло да таго, што ў 1615 годзе ён быў выключаны з сацыянскай абшчыны за атэізм[1]. Паводле поглядаў быў рацыяналістам, дэістам, выступаў за свецкае выхаванне, у якім асноўным лічыў гуманізм і вучэнне пра натуральную мараль[2]. У 1596 годзе погляды Намыслоўскага падвергліся адмысловай крытыцы ў кнізе галандскага тэолага Юніюса[2].