wd wp Пошук: ⬜

Экслібрыс

У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Экслібрыс (значэнні). Экслі́брыс (ад лац.: ex libris — з кніг) — кніжны знак, ярлык, які наклейваецца на ўнутраны бок вокладкі або пераплёту (форзац) кнігі і паказвае яе ўладальніка. Мастацкія экслібрысы выконваюць пераважна ў тэхніках лінагравюры, афорта, цынкаграфіі, літаграфіі і ксілаграфіі. Вылучаюць некалькі тыпаў мастацкіх экслібрысаў:

гербавыя (характэрныя галоўным чынам для XVI—XVIII стст.) узнаўляюць герб уладальніка;
вензелевыя адлюстроўваюць арнаментальна ці каліграфічна распрацаваныя ініцыялы;
сюжэтныя (найбольш пашыраны ў XX ст.) уключаюць архітэктурныя і пейзажныя матывы, эмблемы, якія ў вобразнай форме прадстаўляюць прафесію, густы, склад бібліятэкі ўладальніка, а таксама выявы саміх асоб пісьменнікаў, мастакоў і інш.

Экслібрысы з’явіліся з узнікненнем кнігадрукавання. Да XIX ст. былі пашыраны суперэкслібрысы — адбіткі на пераплёце або на карашку кнігі. Сярод майстроў экслібрыса — О. Бёрдслі, Ф. Бушэ, А. Дзюрэр, М. Клінгер, Л. Кранах, Ф. Мазерэль, А. Матыс, У. Хогарт, Г. Гольбейн Малодшы. У Расіі экслібрысы з’явіліся ў пачатку XVIII ст. Сярод рускіх майстроў экслібрыса — А. Бенуа, Я. Лансерэ, У. Фаворскі.

Беларусь

Асноўны артыкул: Беларускі экслібрыс На Беларусі прататыпам экслібрыса быў друкарскі знак з выявай сонца і месяца ў кнігах Ф. Скарыны. Шырока вядомы экслібрысы ў XVII—XVIII стст. у бібліятэках беларускіх магнатаў — Сапегаў, Радзівілаў і інш.

М. А. Гугнін. Экслібрыс // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2004. — Т. 18. Кн. 1: Дадатак: Шчытнікі — Яя. — 472 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0295-4 (т. 18. Кн. 1), ISBN 985-11-0035-8.
Минаев Е., Фортинский С. Экслибрис. М., 1970;
Тычына А., Шматаў В. Беларускі кніжны знак. Мн., 1975;
Ивенский С. Г. Книжный знак: История, теория, практика худож. развития. М., 1980.