Шафа (ад сярэднявечн. ням. schaf – шафа) – мэблевы выраб, пераважна з дзверцамі, для захоўвання прадметаў рознага функцыянальнага прызначэння, са скрынкамі (шуфлядамі) або без іх[1].
Гісторыя шафы ў звыклым для чалавека XXI стагоддзя сэнсе пачалася не так ужо даўно — у XVII-XVIII стагоддзі. Аднак узнікла шафа не раптам і не на пустым месцы, да адшукання яго простых і зручных формаў чалавека вёў доўгі шлях эвалюцыі прадметаў ужытку, які ён пачаў, калі яшчэ толькі навучыўся карыстацца найпростымі прыладамі для карыснай працы і палявання.
Самы просты і натуральны прататып шафы-гэта досыць аб’ёмнае паглыбленне ў адносна цвёрдых матэрыялах-сцяне або паддозе пячоры, у дрэве (дупло); месца, падрыхтаванае самой прыродай для захоўвання розных харчоў і карысных рэчаў. Навучыўшыся апрацоўваць драўніну, чалавек выкарыстаў полую частку ссечанага ствала як гатовае сховішча. Пазней ён навучыўся выдзёўбваць ў ствалах патрэбную яму для складавання нішу. Яшчэ пазней чалавек навучыўся рабіць скрыні. Калі чалавек навучыўся прыладжваць да скрыні вечка, па сутнасці, ён і атрымаў першую “шафу” [2]. Найбольш ранняе пасведчанне аб выкарыстанні ў побыце драўляных скрынь з вечкам знойдзена ў Егіпце і датуецца III-м стагоддзем да н. э.[3]
Кухонная шафа — шафа для захоўвання прадметаў кухоннага і гаспадарчага ўжытку.
Разнавіднасцямі яе з’яўляюцца кухонная шафа-стол — шафа з рабочай паверхняй для гатавання ежы, навясная шафа – шафа над рабочай паверхняй для захоўвання спецый, шафа пад мыйку – шафа для размяшчэння мыйкі і памыйнага вядра.
Ёсць у двух форм-фактарах: