У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Норберг.
Шарлота Норберг (шведск.: Maria Charlotta «Charlotte» Norberg; 27 снежня 1824, Стакгольм — 25 лютага 1892) — шведская балерына і балетны педагог. Адна з вядучых шведскіх балерын Каралеўскага шведскага балета ў сярэдзіне XIX стагоддзя.
Шарлота Норберг нарадзілася ў Стакгольме ў 1824 годзе.
У 1833 годзе ва ўзросце дзевяці гадоў яе прынялі ў Каралеўскі балет у Каралеўскай оперы вучаніцай да Сафі Дагін. Ужо ў наступным годзе Шарлота дэбютавала як сольная танцоўшчыца.
У 1842 годзе Норберг выступіла ў балеце-пантаміме «Max och Emma», пастаўленым Сафі Дагін, і ў «Марнай засцярогі(руск.) бел.» Жана Даберваля(руск.) бел.. У 1846—1847 гадах была ў Капенгагене ў Дацкім каралеўскім балеце(руск.) бел., дзе брала ўрокі танца ў дацкага харэографа Аўгуста Бурнанвіля(руск.) бел..
Вярнуўшыся ў Стакгольм у 1847 годзе, была пастаўлена прыма-балерынай і заставалася ёй на працягу ўсёй сваёй кар’еры. У 1840-1850-х гадах Шарлота Норберг уваходзіла ў лік зорак Каралеўскага шведскага балета,[2] яе лічылі бліскучай прадстаўніцай школай Бурнанвіля, і сам А. Бурнанвіль, быўшы запрошаным выступаць у Стакгольме, часта запрашаў любімую вучаніцу нараўне з Юханнай Сундберг.[3] Шарлота сама выкладала танец вучням у стылі Бурнанвіля, адной з яе вучаніц была Сесілія Фламанд.
У 1853 годзе Шарлота выйшла замуж за Густава Фрэдрыка Цёрнера, служачага Каралеўскай оперы.[4] У гэтым шлюбе ў іх нарадзіўся сын Карл Эрык Цёрнер, які пасля стаў мастаком.
Апошні выступ Шарлоты на сцэне адбыўся 30 лістапада 1859 года на пастаноўцы Аўгуста Бурнанвіля «Вечарынка ў Альбана» (Pesten i Albano).
Шарлота Цёрнер памерла ў Стакгольме ў 1892 годзе.