Хатаб (араб. ابن الخطاب; сапраўднае імя — Самер Салех ас-Сувейлем[2][3] (араб. ثامر صالح عبد الله السويلم); 14 красавіка 1963/1966/1969—20 сакавіка 2002) — чачэнскі ваенны і грамадскі дзеяч, арабскi найміт[4], кіраўнік вахабіцкай групоўкі «Ісламская міжнародная міратворчая брыгада»[5]. Паходзіў з Іарданіі. Паводле словаў Хатаба, меў продкаў з Чачні, якія вымушаны былі пакінуць сваю айчыну з-за заваёвы Чачні Расіяй у дзевятнаццатым стагоддзі.
Дакладныя год і месцы нараджэння невядомыя (па некаторых звестках, не былі вядомыя нават яму самому). Называецца 1963 i 1966 гады, і, як найбольш верагодны — 1969 год. Меркавана, ён нарадзіўся ў горадзе Арар (Саудаўская Аравія). Хатаб з’яўляўся этнічным чачэнецем, прадстаўніком шматлікай іарданскай чачэнскай дыяспары.
Сцвярджаюць, што яго бацька быў старэйшынай качавога бедуінскіх племя, тэрыторыя вандроўкі якога размешчана на мяжы Іарданіі і Саудаўскай Аравіі, у пясках пустыні аш-Шамаха.
У 1987 годзе сваякі адправілі яго на навучанне ў ЗША, у Нью-Ёрк. Шырокай грамадскасці недасяжная дакладная інфармацыя пра яго жыццё ў ЗША, тыя крыніцы, што ёсць, вельмі супярэчлівыя: па адных звестках — ён падаў дакументы ў адзін з амерыканскіх каледжаў, быў прыняты, але да заняткаў не прыступіў, некаторыя крыніцы паказваюць, што ён усё ж правучыўся да канца 1987 года, аднак не ясна, ужо ў каледжы або дзесьці ў іншым месцы. Ён не пажадаў вяртацца дадому, матывуючы гэта правам па шарыяту ўдзельнічаць у газават насуперак забароне сваякоў.
У 1987 годзе выправіўся ў Афганістан, дзе прыняў актыўны ўдзел у грамадзянскай вайне на баку маджахедаў. Вызначыўся ў баях за Джэлалабад і Кабул. Атрымаў цяжкае раненне ў жывот куляй калібра 12,7 мм. Пазбавіўся некалькіх пальцаў на руцэ пры выбуху гранаты.
Пасля заканчэння афганскай вайны з групай паплечнікаў заняўся падрыхтоўкай і ўзбраеннем ісламскіх апазіцыянераў з Таджыкістана і Узбекістана. 13 ліпеня 1993 года ўдзельнічаў у нападзе на 12-ю заставу Маскоўскага пагранічнага атрада на таджыкі-афганскай мяжы, у выніку чаго загінула 25 расійскіх памежнікаў. Насуперак сцвярджэнню некаторых крыніц, Хатаб не быў арганізатарам гэтага нападу, а толькі ўзначальваў адзін з атрадаў[6].
У Ічкерыі з’явіўся ў 1995 годзе, дзе пачаў ваяваць на баку чачэнцаў у Першай чачэнскай вайне. Меў вопыт у падрыхтоўцы выбуховых прыстасаванняў. Вучыў чачэнцаў рабіць выбуховыя снарады, рабіць засады. Хатаб прымаў удзел у баявых дзеяннях.
Пасля заканчэння вайны ў 1996 годзе застаўся ў Ічкерыі. Займаўся навучальнай дзейнасцю ў ваенных установах Ічкерыі (Ісламскі інстытут Каўказ). У 1998 годзе пачаўся палітычны саюз з Шамілём Басаевым на глебе стварэння адзінай ісламскай краіны па ўсім Каўказе — Каўказскі Эмірат.
У жніўні 1999 года разам з Ш. Басаевым прымаў удзел у нападзе на Дагестан. Пасля захопу Чачні расійскімі войскамі з 1999 года хаваўся на паўднёвым усходзе Чачні. У красавіку 2002 года памёр. ФСБ абвясціла, што атруціла Хатаба, паслаўшы ліст з данясеннем ад падпарадкаванага Хатабу чачэнскага вайскоўца, на якім знаходзілася смяротнае рэчыва.