Хасэ Санхурхо-і-Саканель (ісп.: José Sanjurjo Sacanell; 28 сакавіка 1872 — 20 ліпеня 1936) — іспанскі ваеначальнік, генерал. Арганізаваў і ўзначаліў спробу ваеннага перавароту, якая прывяла да пачатку грамадзянскай вайны ў Іспаніі.
Атрымаўшы ваенную адукацыю, служыў на Кубе (1896), удзельнічаў у баях супраць паўстанцаў, быў выраблены ў капітаны. Затым быў удзельнікам іспана-амерыканскай вайны 1898 года, пасля паражэння ў якой вярнуўся ў Іспанію.
З 1909 года быў удзельнікам некалькіх ваенных кампаній у Марока, у тым ліку ў адваёўванні страчаных тэрыторый у раёне Мелільі пасля разгрому іспанскай арміі пры Ануале ў 1921-м. З 1922-га камандаваў іспанскімі войскамі ў Ларачэ, займаючыся пры гэтым расследаваннем выпадкаў карупцыі ў інтэнданцтве. У 1925 годзе браў удзел у высадцы на Алусемас — вырашальным бітве Рыфскай вайны. Быў прызначаны Вярхоўным камісарам Іспаніі ў Марока. За ваенныя заслугі кароль Альфонса XIII прысвоіў яму тытул маркіза Рыфскага. Пры гэтым Санхурха карыстаўся ў арміі папулярнасцю, у прыватнасці, за свой дэмакратызм у адносінах з падначаленымі. Яго палітычны праціўнік Ігнасіа Ідальга дэ Сіснерас называў генерала «простым, сціплым, якія не мелі сеньёрскіх замашак».
З 1928 года генерал-лейтэнант Санхурха камандаваў грамадзянскай гвардыяй (жандармерыяй). Пасля няўдалых для манархістаў муніцыпальных выбараў у буйных гарадах у красавіку 1931 года ён адмовіўся падтрымаць караля (нягледзячы на тое, што 28 сакавіка 1931-га ён быў узнагароджаны Вялікім крыжам Карла III), чым спрыяў звяржэнні манархіі. Першапачаткова захаваў сваю пасаду, але неўзабаве ўступіў з канфлікт з прэм’ер-міністрам і ваенным міністрам Мануэлем Асаньей, негатыўна ўспрымаючы яго рэформы ў арміі, а таксама прызначэнне грамадзянскай палітыка Лопеса Ферэра Вярхоўным камісарам Іспаніі ў Марока. Акрамя таго, у канцы 1931—пачатку 1932 адбыліся драматычныя падзеі ў Кастыльбланка і Арнеда. У першым выпадку чацвёра грамадзянскіх гвардзейцаў застрэлілі рабочага-дэманстранта і самі былі забіты іншымі ўдзельнікамі дэманстрацыі. У другім грамадзянскія гвардзейцы расстралялі мітынг рабочых, забіўшы некалькіх чалавек (гэта падзея была расцэнена ў левай прэсе як помста за драму ў Кастыльбланка). У выніку Санхурха быў пераведзены на менш значную пасаду камандуючага карабінерамі (памежнікамі і мытнікамі), а кіраўніком грамадзянскай гвардыі стаў генерал Мігель Кабанельяс.
10 жніўня 1932 года Санхурха ўзначальваў няўдалае паўстанне (вядомае гэтак жа як «санхурхада») супраць урада Асанья. У паўстанні прынялі ўдзел правыя вайскоўцы, а таксама «карлісты» — найбольш кансерватыўная частка манархістаў. Дамогшыся першапачатковага поспеху ў Севільі, паўсталыя пацярпелі паразу ў Мадрыдзе і не былі падтрыманы ў іншых рэгіёнах краіны. Зразумеўшы, што паўстанне пацярпела крах, Санхурха разам з адным з сваіх сыноў спрабаваў бегчы ў Партугалію, але быў арыштаваны ў Уэльве, а затым прысуджаны да смерці, замененай на пажыццёвае зняволенне.
Пасля прыходу да ўлады ў лістападзе 1933 года правацэнтрысцкага ўрада ён быў амніставаны, аднак прэзідэнт Нісета Алькала Самора, які пярэчыў супраць амністыі, дамогся адмовы ў аднаўленні Санхурха ў арміі. Пасля вызвалення з турмы генерал быў высланы ў Партугалію.
Калі ў лютым 1936 года да ўлады ў Іспаніі зноў прыйшлі левыя, разам з групай генералаў задумаў і падрыхтаваў шырокамаштабную ваенную змову. 17 ліпеня, у першыя дні паўстання, вылецеў самалётам у Іспанію. Пілот-манархіст Хуан Антоніа Ансальда папярэдзіў свайго знакамітага пасажыра, што яго багаж занадта цяжкі. Санхурха адказаў яму: «Я павінен буду апрануцца ў лепшыя адзенні, як належыць новаму кіраўніку Іспаніі». У выніку перагруза самалёт пацярпеў крушэнне і генерал загінуў.