Фукідыд (грэч.: Θουκυδίδης; ~460 да н.э. — пасля 404 да н.э.) — старажытнагрэчаскі гісторык. Паходзіў з фракійскага арыстакратычнага роду. Грамадзянін Афін. Прыхільнік Перыкла.
У 424 да н.э. з-за няўдалага камандавання ў Пелапанескай вайне (431 да н.э. — 404 да н.э.) быў асуджаны на выгнанне, дзе працаваў над стварэннем гісторыі вайны ў 8 кнігах, даведзенай да 411 да н.э.. Паводле самога Фукідыда, яго «Гісторыя» мае на мэце даць наступным пакаленням ключ для разумення будучых падзей, якія паўтараюць мінулае з-за нязменнасці быцця. Асноўнымі метадамі Фукідыда былі аб’ектыўнасць і крытычнае супастаўленне крыніц. Паводле Фукідыда, прычынай вайны было імкненне Афін і Спарты да гегемоніі ў Грэцыі. Ход вайны акрамя палітычных і эканамічных фактараў ускладнялі непадкантрольныя чалавеку абставіны, нерацыянальнасць масавай псіхалогіі і непрамое боскае ўмяшальніцтва. Тым не менш, Фукідыд прызнаваў здольнасць выдатных асоб (Перыкл, Брасід і іншых) уплываць на падзеі. Абгрунтаванасць канцэпцыі і аб’ектыўнасць дазваляюць лічыць Фукідыда адным з найвялікшых гісторыкаў антычнасці.