Фрыда Абрамаўна Вігдарава (3 (16) сакавіка 1915, Орша — 7 жніўня 1965) — пісьменніца і журналістка.
Нарадзілася ў 1915 годзе ў Оршы ў сям’і педагога Абрама Рыгоравіча (1885—1960) і фельчаркі Соф’і Барысаўны (1889—1968) Вігдаравых. Брат Фрыды Ісак Абрамавіч Вігдараў (1919—1968) стаў ваенным лётчыкам[4].
У 17 гадоў з’ехала працаваць настаўніцай у Магнітагорск. Адтуль у сярэдзіне 1930-х гадоў вярнулася ў Маскву разам з Аляксандрам Кулакоўскім, які неўзабаве стаў яе мужам. У 1937 годзе скончыла літаратурны факультэт Маскоўскага педагагічнага інстытута. У тым жа годзе нарадзілася дачка Галя[4]. Пасля заканчэння выкладала рускую літаратуру ў школе, затым пераключылася на журналісцкую працу.
Перад вайной пара разышлася, Аляксандр Іосіфавіч Кулакоўскі загінуў на фронце 7 сакавіка 1942 года. У самым пачатку вайны Фрыда Вігдарава выйшла замуж за пісьменніка Аляксандра Раскіна. Знаходзілася з сям’ёй у эвакуацыі ў Ташкенце. У 1942 годзе ў Фрыды ад Раскіна нарадзілася дачка Саша[4].
Супрацоўнічала з газетамі «Праўда», «Комсомольская правда», «Літаратурная газета». У 1940-я гады публікавала, у асноўным, артыкулы пра праблемы школы і выхавання дзяцей (частка артыкулаў у сааўтарстве з Норай Галь). У 1948 годзе была звольнена з газеты «Комсомольская правда».
Памерла ад раку ў 1965 годзе.
Памяці Фрыды Вігдаравай прысвечана песня Аляксандра Галіча «Сыходзяць сябры».
У 1948 годзе разам з Т. Пячэрнікавай падрыхтавала да друку аповесць «Дванаццаць адважных» пра мужную барацьбу піянераў сяла Пакроўскага, што ва Украіне. Сумесна з Л. Касмадзям’янскай напісала кнігу «Аповесць пра Зою і Шуру». Аўтар кніг «Мой клас», «Дарога ў жыццё», «Сямейнае шчасце». Аўтар шматлікіх артыкулаў на педагагічныя тэмы.
У 1964 годзе Вігдарава прысутнічала на судзе над Бродскім і зрабіла запіс судовых слуханняў, які атрымаў шырокі распаўсюд у самвыдзе пад назвай «Судзілішча». Запіс шмат разоў публікаваўся ў розных краінах, прыцягнушы такім чынам увагу сусветнай грамадскасці да лёсу Бродскага, які ў верасні 1965 года быў вызвалены з ссылкі[4].
У 1963 годзе выйшаў зборнік яе нарысаў «Дарагая рэдакцыя…». У 1969 годзе — зборнік нарысаў «Кім вы яму даводзіцеся»[5][6].