Францішак Бароўскі (польск.: Franciszek Borowski, лац.: Franciscus Borowski; 1 лістапада 1743, Беларусь — 15 сакавіка 1817, Полацк) — каталіцкі дзеяч, педагог, доктар тэалогіі, сакратар Полацкай езуіцкай акадэміі (1814—1817).
27 снежня 1759 г. у Вільні уступіў у Таварыства Ісуса. Вывучаў тэалогію ў Варшаве і адначасова выкладаў геаметрыю ў публічнай школе езуітаў. Пасля скасавання Таварытва Ісуса (1773) Кліментам XIV застаўся ў Варшаве, дзе працаваў у школах Адукацыйнай камісіі. У 1776 г. атрымаў ступень доктара тэалогіі ў Галоўнай літоўскай школе. Потым быў накіраваны біскупам Луцкім А. Нарушэвічам у Рым і Парыж, дзе вывучаў каніначнае права[1].
У 1801 г. пераехаў на Беларусь. У 1801—1802 гг. — рэгент канвікта ў Полацку, а ў 1802—1803 гг. — рэгент канвікта і прафесар французскай мовы ў Віцебску. 2 лютага 1803 г. склаў апошнія зарокі. З 1803 па 1814 гг. — на адказных пасадах у езуіцкіх структурах Хальча, Оршы, Дынабурга, Пушы[lv] і Віцебску. У 1814 г. прызначаны сакратаром Полацкай езуіцкай акадэміі[2].
Аўтар падручніка Krótkie Zebranie Historyi Świętey, w księgach Starego Testamentu zawartey, aż do narodzenia Chrystusa Pana. Na klassę I-ą, які пабачыў свет у Полацкай друкарні ў 1799 г.[3]
Памёр 15 сакавіка 1817 г. у Полацку[2].