У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Тугай. Уладэімір Васілевіч Туга́й (нар. 7 мая 1951, г. Нароўля Гомельскай вобл.) — беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (2003).
Скончыў Мінскі педагагічны інстытут у 1976 г., дзе і працаваў (сакратар камітэта камсамола у 1976—1982 гг., у 1982—1988 гг. намеснік дэкана гістарычнага факультэта, у 1988—1991 сакратар парткама). У 1991—2005 гг. дэкан гістарычнага факультэта, у 2005—2015[1] гг. загадчык кафедры гісторыі старажытных цывілізацый і сярэднявечча Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка. З 2016 г. — загадчык цэнтра ўсеагульнай гісторыі і міжнародных адносін Інстытута гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі[2].
Пасля таго як кіраўніцтва Інстытута гісторыі НАН Беларусі вырашыла не працягваць працоўныя кантракты з гісторыкамі Міколам Волкавым, Алесем Жлуткам, Кацярынай Крывічанінай, Таццянай Папоўскай, Андрэем Радаманам, Аляксеем Шаландам і Уладзімірам Шыпілам, якія адкрыта выступілі супраць фальсіфікацыі вынікаў прэзідэнцкіх выбараў 2020 года, пераследу палітычных апанентаў, збіцця і катаванняў пратэстоўцаў, Уладзімір Тугай разам з іншымі калегамі вырашыў не працягваць свой кантракт з Інстытутам, які скончыўся 31 снежня 2020 года[3].
Даследуе гісторыю Беларусі, нацыянальных меншасцей Беларусі — латышоў, літоўцаў, палякаў і немцаў. Адзін з аўтараў кнігі «Дзе песні з Даўгавы гучалі» (1992, з А. Галавачом), падручнікаў і навучальных дапаможнікаў.