Сюлі-Прудом, сапр.: Рэнэ Франсуа Арман Прудом (фр.: Sully-Prudhomme; 16 сакавіка 1839, Парыж — 7 верасня 1907, Шатне-Малабры пад Парыжам) — французскі паэт, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1901).
Пасля смерці бацькі (1841) сям’я засталася без сродкаў, 2-гадовы Рэнэ з маці Клатыльдай (Кейё) Прудом і старэйшай сястрой пераязджае да дзядзькі. У 8-гадовым узросце Рэнэ паступае ў ліцэй Банапарта, дзе захапляецца матэматыкай, класічнымі мовамі і французскім вершаскладаннем. Скончыўшы ліцэй, Рэнэ, адзін з лепшых вучняў у класе па матэматыцы, планаваў вучыцца ў політэхнічнай школе, каб стаць інжынерам, але з-за сур’ёзнай хваробы вачэй адмовіўся ад сваіх планаў. Працуе канторшчыкам на фабрыцы, з 1860 — клеркам натарыяльнай канторы. Па вечарах вывучае філасофію і піша вершы.
Першы паэтычны зборнік «Стансы і вершы» (Stances et Poèmes, 1865) выйшаў пад псеўданімам Сюлі-Прудом (поўнае імя бацькі) і атрымаў высокую ацэнку ўплывовага крытыка Шарля Агюстэна Сент-Бева. У 1866 выдавец Альфонс Лемер уключыў вершы Сюлі-Прудома ў зборнік «Сучасны Парнас» (Le Parnasse contemporain), які быў маніфестам «парнасцаў» — маладых паэтаў, якія выступілі супраць лірычнай экзальтаванасці рамантычнай школы. А. Лемер таксама перавыдаў «Стансы і вершы» і зборнік санетаў Сюлі-Прудома «Выпрабаванні» (Les Epreuves). На працягу наступных трох гадоў выходзяць напісаныя па матывах антычнага міфа «Аўгіевы стайні» (Les Ecuries d’Augias, 1866), зборнік «Італьянскія замалёўкі» (Croquis italiens, 1866/1868) і «Адзінота» (Les Solitudes, 1869). У гэтых творах гучаць тэмы неўзаемнага кахання, а таксама канфлікту паміж навукай і рэлігіяй. Атрымаўшы адмову ад кузіны, на якой хацеў жаніцца, Сюлі-Прудом застаецца на ўсё жыццё, халасцяком.
У пач. 1870 на працягу некалькіх дзён паміраюць яго маці, дзядзька і цётка, што моцна паўплывала на паэта. У ліпні 1870 пачалася франка-пруская вайна, Сюлі-Прудом уступае добраахвотнікам у апалчэнне. Цяжкасці, выпрабваныя ў час працяглай аблогі Парыжа прускімі войскамі, яшчэ больш аслабілі яго здароўе і, яшчэ зняцця аблогі з французскай сталіцы, у Сюлі-Прудома адняліся ногі. Падчас лячэння ён піша патрыятычныя вершы, якія былі выдадзеныя асобнай кнігай пад назвай «Ваенныя ўражанні» (Impressions de la guerre, 1870).
Наступны значны паэтычны твор Сюлі-Прудома — «Марная пяшчота» (Les Vaines tendresses, 1875) — прасякнуты шчымлівай журбой, як і «Адзінота», у ім вершы цяпер найчасцей ўключаныя ў анталогіі паэта. У паэме філасофскага характару «Справядлівасць» (La Justice, 1878), напісанай у форме дыялогу пад уплывам паэзіі Лукрэцыя, гучыць думка пра тое, што справядлівасць варта шукаць не ў навакольным свеце, а ў душы чалавека. У «Шчасце» (Le Bonheur, 1888), эпічнай паэме з 4 тыс. радкоў, сцвярджаецца, што шчасця чалавек дасягне дзякуючы дапытлівасці, навуцы, дабрадзейнасці і ахвярнасці. Кажучы пра ўплыў гуманістычных ідэалаў Сюлі-Прудома на французскую літаратуру, амерыканскі даследнік французскага паходжання Жан Альбер Бедэ пісаў, што «ён выводзіць паэзію з цемры, у якую яна была надоўга ўведзеная песімізмам пазітывістаў, а таксама вучыць таму, што дарога да шчасця ляжыць праз пакуты, самаахвяраванне і брацкае каханне».
У зборніку артыкулаў «Паэтычны тастамент» (Le Testament poétique, 1900) Сюлі-Прудом выступіў у абарону класічнага французскага вершаскладання, супраць «свабоднага» верша, а таксама раскрытыкаваў сімвалістаў і дэкадэнтаў.
У 1901 Сюлі-Прудом стаў першым лаўрэатам Нобелеўскай прэміі па літаратуры за «выдатныя літаратурныя вартасці, асабліва за высокі ідэалізм, мастацкую дасканаласць, а таксама за незвычайнае спалучэнне душэўнасці і таленту, пра што сведчаць яго кнігі». Уручэнне Нобелеўскай прэміі Сюлі-Прудому стала нечаканасцю для ўсіх тых, хто лічыў найболей верагодным прэтэндэнтам Льва Талстога.
У сваёй вітальнай прамове С. Д. Вірсен, член Шведскай акадэміі, асоба адзначыў, што Сюлі-Прудом «вылучаецца дапытлівым і назіральным розумам, які… прасякнуўся маральнай веліччу чалавека… і з гэтага пункту гледжання ён лепей большасці пісьменнікаў увасабляе тое, што Альфрэд Нобель зваў „ідэалістычнымі тэндэнцыямі ў літаратуры“». З-за хваробы Сюлі-Прудом у цырымоніі ўзнагароджання не ўдзельнічаў, дыплом лаўрэата быў уручаны паслу Францыі ў Швецыі.
Ужо цяжка хворы, паэт звяртаецца да хрысціянскай апалагетыкі Блеза Паскаля і піша трактат «Сапраўдная рэлігія Паскаля» (La Vraie Religion selon Pascal, 1905). У сваім апошнім творы «Псіхалогія свабоднага выбару» (Psychologie du libre arbitre, 1906) Сюлі-Прудом прыходзіць да высновы, што свабода выбару закладзеная ў прыродзе і, такім чынам, апраўданная.
Памёр 7.9.1907 на сваёй віле ў Шатне-Малабры пад Парыжам.
Пісьменнік, у свой час вельмі паважаны як у літаратурных, так і акадэмічных кругах, Сюлі-Прудом цяпер малавядомы, нават у Францыі. Асобныя вершы паэта перакладаюцца, уключаюцца ў анталогіі, аднак цяпер літаратуразнаўцы не надаюць яго творчасці вялікай увагі. Сюлі-Прудом вядомы як заснавальнік літаратурнай прэміі, якую ён заснаваў для маладых французскіх паэтаў на сродкі ад Нобелеўскай прэміі.
Максім Багдановіч выкарыстаў радкі з верша Сюлі-Прудома ў якасці эпіграфа да свайго верша «Зорка Венера». Верш «Разьбітая ваза» перакладзены на беларускую Сцяпанам Ліхадзіеўскім.