Санкт-Пецярбургскі Беда (лац.: Beda Petersburgiensis), ён жа Ленінградскі Беда — англасаксонскі ілюмінаваны рукапіс, адна з найбольш ранніх версій гістарычнай працы VIII стагоддзя Царкоўная гісторыя народа англаў (лац.: Historia ecclesiastica gentis Anglorum) Беды Вялебнага. Захоўваецца ў Расійскай нацыянальнай бібліятэцы ў Санкт-Пецярбургу (lat. Q. v. I. 18), куды быў перададзены падчас Французскай рэвалюцыі Пятром Пятровічам Дуброўскім[2]. Вядомая дзякуючы наяўнасці найбольш ранніх узорных буквіц (адна змяшчае ілюстрацыю) у Еўропе[3][4].
Час складання рукапісу невядомы, традыцыйна ён датуецца перыядам 731—746 гадоў на аснове палеаграфічных дадзеных, а таксама memoranda — абарванага спісу дат на палях 24-й главы V кнігі. Дакладнасць гэтага спісу (аналагічны прадстаўлены ў манускрыпце Мура з Кембрыджскага ўніверсітэта), аспрэчваецца[5]. Магчыма, рукапіс быў створаны ў двайным манастыры(англ.) бел. святых Пятра і Паўла(англ.) бел. ў Нартумбрыі (сучасны Джараў). Малаверагодна, каб ён быў перапісаны пазней сярэдзіны VIII стагоддзя. Мяркуючы па маргіналіях, яшчэ ў 1762 годзе рукапіс знаходзіўся ў абацтве Сен-Жэрмен[2].
Рукапіс перапісаны на пергаменце, уключае 162 ліста; яны сабраны ў сшыткі па 4 ліста — кватэрніёны. Лісты пранумараваны, але 51-ы нумар паўтараецца двойчы, таму апошні ліст пазначаны як 161-ы (правільнае абазначэнне паказана ў ніжнім правым куце). Лісты ў сярэднім маюць фармат 270 × 190 мм, поле з тэкстам 230 × 150 мм; відаць, лісты былі абрэзаны. Тэкст перапісаны ў дзве калонкі па 27 радкоў кожная[2]. Мяркуючы па почырку, над рукапісам працавалі чацвёра пісцоў. Почырк — астраўны, але з некаторым уплывам міжземнаморскай традыцыі, уключаючы элементы афармлення. У тэксце практычна не ўжываліся скарачэнні, нават ужыткова скарачальныя словы («царква», «біскуп») паслядоўна перапісваліся цалкам. Буквіцы ў пачатку кнігі могуць займаць прастору 8 радкоў тэксту[6]. Тэкст уяўляе сабой адзін з двух найстарэйшых прадстаўнікоў так званага «тыпу М».