Аліўе — папулярная ў краінах былога СССР салата, якая лічыцца святочнай, традыцыйнай і навагодняй[4]. Назву атрымала ў гонар свайго стваральніка, шэф-кухара Люсьена Аліўе, які трымаў у Маскве ў пачатку 60-х гадоў XIX стагоддзя рэстаран парыжскай кухні «Эрмітаж». За мяжой таксама вядомая як «Руская салата» або «гусарская салата» (ісп.: Ensalada rusa, балг.: Руска салата, турэцк.: Rus salatası, фр.: salade russe, нідэрл.: huzarensalade). У Расіі аліўе таксама называюць «мясной салатай» і «зімовай салатай».
Найбольш ранняя публікацыя рэцэпту салаты аліўе, вядомая на цяперашні момант, прыведзена ў часопісе «Наша пища» № 6 за 31 сакавіка 1894 года[5].
У кнізе П. П. Аляксандравай «Руководство к изучению основ кулинарного искусства» (1897) паказаны наступны рэцэпт[6]:
|
Па некаторых звестках, першапачатковы рэцэпт[7][8] салаты такі: 2 рабчыка, цялячы язык, чвэрць фунта паюсной ікры, паўфунта свежай салаты, 25 штук адварных ракаў, паўбанкі пікула, паўбанкі соі-кабуль, два свежых агурка, чвэрць фунта каперсаў, 5 яек укрутую.
Для падліўкі: маянэз правансаль павінен быць прыгатаваны на французскім воцаце з 2 яек і 1 фунта праванскага (аліўкавага) алею[9].
У. А. Гіляроўскі у кнізе «Москва и москвичи» у главе «На трубе» успамінаў: «Считалось особым шиком, когда обеды готовил повар-француз Оливье, ещё тогда прославившийся изобретенным им „салатом оливье“, без которого обед не в обед и тайну которого он не открывал. Как ни старались гурманы, не выходило: то, да не то»[10].
У савецкі час рэцэпты салаты аліўе неаднаразова змяняліся, адны інгрэдыенты замяняліся іншымі, больш таннымі і даступнымі. Стандартны савецкі аліўе складаўся з 5 інгрэдыентаў:
Усе (акрамя гарошку) нарэзаць кубікамі, змяшаць і заправіць маянэзам.
Прастата вырабу і даступнасць інгрэдыентаў зрабілі гэтую салату надзвычай папулярнай стравай у савецкія гады. Аліўе быў абавязковым атрыбутам савецкага святочнага стала на Новы год і іншыя святы. Іншая назва сучаснага рэцэпту гэтай салаты — «Зімовая». У многіх рэгіёнах СССР для абазначэння дадзенай салаты выкарыстоўвалася менавіта гэта назва, яно ўзнікла з-за таго, што[Крыніца?] яго інгрэдыенты лёгка даступныя ў зімовы час, у адрозненне ад інгрэдыентаў «летніх» салат. У гады перабудовы ў савецкім рэцэпце адбыліся змены: дадалася вараная морква, а ў якасці опцыі сталі магчымыя яблыкі і свежыя агуркі. Варыянт з курыцай замест ялавічыны атрымаў назву «Салата сталічная».