Роджэр Уолкат Сперы (англ.: Roger Wolcott Sperry, 20 жніўня 1913, Хартфард, Канектыкут, ЗША — 17 красавіка 1994, Пасадэна, Каліфорнія, ЗША) — нейрапсіхолаг, прафесар псіхабіялогіі, які атрымаў у 1981 годзе разам з Дэвідам Х’юбелам і Торстэнам Візелем Нобелеўскую прэмію па фізіялогіі і медыцыне «за адкрыцці, якія датычацца функцыянальнай спецыялізацыі паўшар’яў галаўнога мозгу»[6][7][8][9][10].
Сперы нарадзіўся ў горадзе Хартфард, штат Канектыкут у сям’і Фрэнсіса Бушнэла і Фларэнцыі Крэмер Сперы. Яго бацька працаваў у банкаўскай сферы, а яго маці выкладала ў бізнес-школе. Яго сям’я належала да вярхушкі сярэдняга класа, дзе асаблівая ўвага надавалася паспяховасці[11]. У Роджэра быў адзін брат, Расэл Луміс. Іх бацька памёр, калі Роджэру было 11 гадоў. Пасля гэтага яго маці стала памочнікам дырэктара ў мясцовай сярэдняй школе.
У 1937 годзе Сперы скончыў Оберлін-каледж. Атрымаў ступень доктара філасофіі ў галіне заалогіі ў Чыкагскім універсітэце ў 1941 годзе. Пасля гэтага ён займаўся даследаваннямі разам з Карлам Лэшлі ў Гарвардзе.
У 1949 годзе Сперы ажаніўся з Нормай Гэй Дэўпры. У іх нарадзіліся сын, Глен Майкл, і дачка, Джанэт Хоўп[12].
У 1954 годзе Сперы заняў месца прафесара ў Каліфарнійскім тэхналагічным інстытуце, дзе правёў найбольш вядомыя з сваіх эксперыментаў.
Аўтар навуковых прац па нейрафізіялогіі зроку, функцыянальнай спецыялізацыі паўшар’яў галаўнога мозга чалавека.
Член Нацыянальнай акадэміі навук ЗША (1960), Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук (1963), Лонданскага каралеўскага таварыства, Папскай акадэміі, замежны член Расійскай АН (1988).