У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бернштэйн. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Вішніцэр. Рахель Вішніцэр-Бернштэйн (14 красавіка 1885, Мінск — 20 лістапада 1989, Нью-Ёрк) — амерыканская вучоная-мастацтвазнавец, пісьменнік, гісторык яўрэйскага мастацтва. Аўтар кніг пра мастацтва яўрэйскага народа, гісторыю і архітэктуру сінагог Еўропы і ЗША, рэдактар, навуковы куратар, педагог і настаўнік.
Рахіль Бернштэйн нарадзілася ў 1885 годзе ў Мінску, у сям’і страхавога агента Уладзіміра Рыгоравіча (Вольфа Гутманавіча) Бернштэйна і Соф’і Гальперн. Скончыла сярэднюю школу ў Варшаве (1902). Вывучала мастацтва ва Універсітэце Гайдэльберга (1902—1903) і Мюнхенскім універсітэце (1910—1911). З 1903 па 1905 год таксама вучылася ў Брусельскай каралеўскай акадэміі, затым была пераведзена ў Школу архітэктуры ў Парыжы, дзе атрымала дыплом у 1907 годзе.
У 1912 годзе, у Санкт-Пецярбургу яна выходзіць замуж за гісторыка, сацыёлага і грамадскага дзеяча Марка Львовіча Вішніцэра(руск.) бел.. У 1924 годзе ў іх нарадзіўся сын, Леанард. У 1920 годзе яны пераязджаюць у Лондан, дзе Рахіль працавала са старажытнаяўрэйскімі манускрыптамі ў Брытанскім музеі Лондана і Бадліянскай бібліятэцы ў Оксфардзе.
У 1921 годзе Рахель з’язджае ў Берлін і становіцца мастацкім рэдактарам выдаваных у Берліне ў 1922-24-х гадах часопісаў «Мільгройм» (на ідышы) і «Рымон» (на іўрыце)[7]. Знаходзячыся ў Берліне, яна таксама працуе мастацкім рэдактарам Энцыклапедыі Іўдаікі (Берлін) з 1928 па 1934 год, працуе ў Яўрэйскім музеі(руск.) бел. з 1928 года, у тым ліку дырэктарам музея з 1934 па 1938 год. Адным з яе галоўных дасягненняў за гэты перыяд з’яўляецца апублікаванне яе першай кнігі Und Symbole Gestalten дэр jüdischen Kunst (Сімвалы і формы яўрэйскага мастацтва) (1935).
Сям’я Вішніцэраў з’язджае з нацысцкай Германіі вясной 1938 года і часова жыве ў Парыжы, дзе вучыцца ў графа Рабера дэ Месні дэ Бюсона(англ.) бел., што ў значнай ступені паўплывала на яе далейшую творчасць.
Пасля пераезду ў Нью-Ёрк у 1940 годзе, яна аднавіла сваю навуковую працу пры Нью-Ёркскім універсітэце вытанчаных мастацтваў(руск.) бел. і скончыла яе са ступенню ў 1944 годзе. У той жа час яна займалася навуковай дзейнасцю ў Амерыканскай акадэміі яўрэйскіх даследаванняў. Тэзісы яе працы былі апублікаваныя ў 1948 годзе пад назвай «Messianic Theme in the Paintings of the Dura Synagogue/Тэма месіянства у роспісе сінагогі Дзьюра».
Яе даследаванне сінагог было таксама апублікавана ў 1955 годзе, у кнізе «Сінагагальная архітэктура ЗША». У наступным годзе, ва ўзросце 71 года яна заснавала аддзел вытанчаных мастацтваў у Стэрн-Каледжы для жанчын(англ.) бел. у Нью-Ёрку і выкладала там да выхаду на пенсію ў 1968 годзе. Архітэктура еўрапейскай сінагогі, заключная кніга яе даследчай працы была апублікаваная ў 1964 годзе.
Ешыва-ўніверсітэт(руск.) бел. прысвоіў ёй ганаровую ступень доктара ў 1968 годзе, а часопіс «Яўрэйскае мастацтва/Journal of Jewish Art» прысвяціў яе творчасці асобны нумар у 1979 годзе. Гэты спецыяльны выпуск уключыў аўтабіяграфію і бібліяграфію прац вучонага па мастацтву, усяго 344 працы. Апошняй публікацыяй быў артыкул пра «Герніку» Пабла Пікаса, які выйшаў да стагоддзя вучонага. Жыла на вуліцы Аверлук-Тэрас(руск.) бел. у Нью-Ёрку[7]. Яна памерла ва ўзросце 104 гадоў у Нью-Ёрку. У яе застаўся сын, інжынер Леанард Джэймс Вінчэсцер.