У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Рамантыка (значэнні). Не блытаць з рамантызмам. Рамантыка — спалучэнне розных фактараў, такіх як ідэі, пачуцці, эмоцыі, умовы жыцця, якія разам ствараюць эмацыйна-ўзнёслае светаадчуванне[1][2].
Таксама рамантыка можа ўспрымацца як лад жыцця, які адрозніваецца аптымізмам, альтруізмам, станоўчымі эмоцыямі, высокімі пачуццямі, узнёслым стаўленнем да чалавека, і спавяданнем каштоўнасцей, якія супрацьстаўляюцца «шэрым будням», матэрыяльным каштоўнасцям, у тым ліку прагматызму, а таксама палітычнай дзейнасці і іншым «сур’ёзным заняткам». Рамантыка злучана з разглядам сітуацый з пункту погляду ідэальных стасункаў[3].
Рамантыка можа быць ахарактарызавана душэўным падыманнем, наяўнасцю ў меркаваннях і ўчынках лірычных і драматычных матываў[3]. Рамантыка ці рамантычныя адносіны ўзнікаюць, зазвычай, толькі ў некаторых сітуацыях, калі ўплыў навакольнага свету ў свядомасці людзей нівелюецца, а на першы план выходзяць іх адносіны паміж сабой, узнікае цяга адзін да аднаго.
Паняцце рамантыкі паўстаў у Англіі ў сярэдзіне XVII стагоддзя. Спачатку характарызавала народную паэзію, напоўненую лірычнымі матывамі і што супрацьстаўлялася адукацыйнай паэзіі на лацінскай мове. Пасля сфармаваліся адмысловыя навукова-філасофскія школы, якія па-рознаму трактавалі рамантыку. Так, Енскі кружок рамантыкаў, што ўзначальваецца братамі Шлёгелямі, характарызаваў рамантыку як «штосьці летуценнае, экзальтаванае, нерэальнае». У сваіх даследаваннях унутранага свету чалавека Шлёгель і іншыя філосафы імкнуліся адысці ад прыродазнаўча-навуковага пункту погляду на мір, бо феномен рамантыкі знікаў з гэтага пагляду на чалавека[4].