Пётр Андрэевіч Гільтэбрант (руск.: Гильтебрандт, Пётр Андреевич; 26 красавіка (8 мая) 1840 — 29 лістапада (12 снежня) 1905) — рускі праваслаўны літаратар і гісторык, археограф, палеограф, этнограф і фалькларыст[4].
Адукацыю атрымаў у Імператарскім Маскоўскім універсітэце.
Працаваў у штотыднёвай газеце «День(руск.) бел.» І. С. Аксакава, а таксама — у газеце «Голос(руск.) бел.» А. А. Краеўскага. Супрацоўнічаў з А. А. Хаванскім(руск.) бел., рэдактарам-выдаўцом «Філалагічных нататак(руск.) бел.»; Гільтэбранту належыць ідэя стварэння «Славянскага весніка(руск.) бел.»[5].
У 1866 г. выдаў у Вільні «Сборник памятников народного творчества в Северо-Западном крае». У выданні складальнік змясціў 300 беларускіх народных песень, 151 прыказку, 93 загадкі, апісанні абрадаў у Гродзенскай, Віленскай і Мінскай губерняў[4].
Гільтэбранту атрымалася выявіць «Тураўскае Евангелле», якое ён і надрукаваў са сваімі тлумачэннямі (Вільня, 1869). Там жа, ў 1871 г., склаў вопіс віленскай публічнай бібліятэкі пад загалоўкам: «Рукописное отделение виленской публичной библиотеки. Вып. I. Церковнославянские рукописи. Вып. II. Русские пергаменты».
Разам з М. І. Кастамаравым рэдагаваў «Труды этнографическо-статистической экспедиции в Западнорусский край, снаряженной Императорским русским географическим обществом» (т. I, «Верования и суеверия»; т. II, «Малорусские сказки»; т. VI, «Народные юридические обычаи по решениям волосных судов», і т. VII, «Поляки. Евреи. Племена немалорусского происхождения. Малоруссы. Статистика, сельский быт и язык»).
У «Русской Исторической Библиотеке», якую выдавала археаграфічная камісія, надрукаваў тры кнігі «Памятников полемической литературы в западной Руси» — каштоўны ўклад у літаратуру гісторыі рускай царквы і ў рускую палеаграфію.
У слоўнікі ўвайшлі інтэрпрэтацыі значэнняў слоў, якія сустракаліся ў Новым Запавеце (па славянскім тэксце сінадальнага выдання 1862 года) і ў Псалтыры, а таксама дадзены іх грэка-лацінскія пераклады, прыклады іх ужывання і паралельныя месцы ў Евангеллях і іншых тэкстах[6]. Таксама дадзены даведкі пра імёны уласныя. Слоўнікі ўяўляюць сабой род так званай «Сімфоніі», гэта значыць ўзгаднення розных месцаў і тэрмінаў у Св. Пісанні. У складанні слоўнікаў, акрамя асноўнага аўтара-складальніка, прымалі ўдзел выбітныя навукоўцы: І. І. Сразнеўскі, А. Ф. Бычкоў(руск.) бел., П. І. Саваітаў(руск.) бел., К. М. Бястужаў-Румін(руск.) бел. і інш.