Планкаўскі час (t**P) — адзінка часу ў планкаўскай сістэме адзінак, уяўляе сабой велічыню, якая мае размернасць часу і, як і іншыя планкаўскія адзінкі, утворана як здабытак фундаментальных пастаянных у адпаведных ступенях. Фізічны сэнс гэтай велічыні — час, за які часціца, рухаючыся з хуткасцю святла, пераадолее планкаўскую даўжыню. Планкаўская сістэма адзінак названа ў гонар Макса Планка.
Па азначэнню,
t
P
=
ℏ G
c
5
≈ 5,391 21 ( 40 ) ×
10
− 44
c
,
{\displaystyle t_{P}={\sqrt {\frac {\hbar G}{c^{5}}}}\approx 5{,}39121(40)\times 10^{-44},\mathrm {c} ,}
дзе:
ℏ
{\displaystyle \hbar }
G
{\displaystyle G}
c
{\displaystyle c}
— хуткасць святла у вакууме,
t
P
{\displaystyle t_{P}}
Паводле тэорыі Вялікага выбуху, мы нічога не можам сказаць пра Сусвет ў пачатковы момант часу, хоць мяркуецца, што ў ім прысутнічаюць усе фундаментальныя ўзаемадзеянні, а таксама ўсе віды матэрыі і энергіі. Прастора-час пачынае пашырацца з адной кропкі. Праз адзін планкаўскі час пасля гэтай падзеі, згодна з сучаснай тэарэтычнай фізікай, гравітацыйныя сілы аддзяляюцца ад астатніх сіл.
Час, які прайшоў з моманту Вялікага выбуху (4,3·1017 с), прыкладна раўняецца 8·1060 планкаўскім часам.
На сённяшні дзень самы маленькі эксперыментальна назіраемы прамежак часу складае каля аттасекунды (10-18 с), што адпавядае 1026 планкаўскім часам.