Паэзіязна́ўства — галіна літаратуразнаўства, якая вывучае паэзію як форму адлюстравання рэчаіснасці і як мастацтва ў яе ўзаемадачыненнях з грамадскім жыццём і літаратурай у цэлым. Як асобная сістэма ведаў пра паэзію ўзнікла ў старажытнасці і да гэтага часу развіваецца ў рэчышчы літаратуразнаўства.
Мае свой аб’ект даследавання (усё, што адносіцца да паэзіі: асобны паэтычны твор, паэтычны жанр, творчасць паэта і г. д.), сваю тэрміналогію, карыстаецца агульнай для ўсяго літаратуразнаўства метадалогіяй. З усіх раздзелаў паэзіязнаўтва пакуль што найбольшую вядомасць і самастойнасць набыло вершазнаўства.
Глыбокае разуменне паэзіі немагчыма без ведання законаў развіцця грамадства, культуры, мовы. Таму паэзіязнаўства цесна звязанае з гісторыяй, псіхалогіяй, эстэтыкай, мовазнаўствам, некаторымі іншымі грамадскімі і гуманітарнымі навукамі.
Асноўныя дысцыпліны:
Дапаможныя дысцыпліны:
У храналагічным запісе кожны факт пашпартызуецца, г. зн. указваецца крыніца, адкуль узятыя звесткі. У літаратуразнаўстве пашырэнне набыў асобны жанр храналогіі — летапіс жыцця і творчасці пісьменніка. Такія летапісы змяшчаюцца звычайна ў канцы навуковых збораў твораў.