У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Свірыд. Па́вел Свіры́д (1886 — 1 лістапада 1948, Рэгенсбург, Заходняя Германія) — беларускі грамадскі дзеяч, юрыст.
У 1930-х працаваў у Навагрудку. У 1941 узначаліў Беларускі Нацыянальны Камітэт у Навагрудку, пасля быў старшынём Наваградскага акруговага суда, што аб’ядноўваў міравыя суды Баранавіцкай, Ганцавіцкай, Навагрудскай і Слонімскай акруг.
У чэрвені 1942 узначаліў аддзел школьніцтва Цэнтральнага Бюро Беларускае Народнай Самапомачы, у жніўні таго ж года браў удзел ва Усебеларускім Праваслаўным Саборы на якім быў абраны ў Прэзідыум Сабору, на якім была абвешчана Беларуская Аўтакефальная Праваслаўная Царква.
Удзельнік Другога Усебеларускага Кангрэса 27 чэрвеня 1944, на якім быў абраны ў склад Беларускай Цэнтральнай Рады (кіраваў юрыдычнымі і рэлігійнымі справамі).
Ад лета 1944 — на эміграцыі ў Германіі. Выкладаў у польскай гімназіі Рэгенсбурга (Заходняя Германія)
У жніўні 1945 БЦР пасылала некалькі разоў свайго прадстаўніка ад царкоўных спраў у Францэнсбад дзеля паўстырымання епіскапату ад ліквідацыі БАПЦ[1].
Павел Свірыд быў удзельнікам XII (аднаўленчага) Пленума БЦР (9 мая 1945, Эльванген)[2].
Памёр у шпіталі пасля доўгай хваробы і цяжкай аперацыі[3].