wd wp Пошук: ⬜

Мікалай Іванавіч Пятроў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пятроў. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мікалай Пятроў. Мікалай Іванавіч Пятро́ў[2] (руск.: Николай Иванович Петров; 12 красавіка 1840 — 20 чэрвеня 1921) — вучоны, гісторык, літаратуразнавец, этнограф, доктар багаслоўя (1876), доктар рускай мовы і славеснасці (1907), член-карэспандэнт Пецярбургскай акадэміі навук (1916), акадэмік Украінскай акадэміі навук (1919).

Біяграфія

Нарадзіўся ў сяле Вазнясенскае Макар’еўскага павета Кастрамской губерні. У 1850—1856 гадах вучыўся ў Макар’еўскім духоўным вучылішчы, у 1856—1861 — у Кастрамской духоўнай семінарыі[3]. У 1865 годзе скончыў Кіеўскую духоўную семінарыю. Быў прызначаны выкладчыкам славеснасці і лацінскай мовы ў Валынскую духоўную семінарыю, з 12 жніўня 1868 года сакратар яе праўлення, з 7 лістапада — магістр багаслоўя [3]. З 1870 года выкладаў у Кіеўскай духоўнай акадэміі. З 24 красавіка 1870 года — дацэнт, з 17 верасня — экстраардынарны прафесар кафедры тэорыі славеснасці і гісторыі расійскай літаратуры[3]. З 1872 года года займаў пасаду сакратара Царкоўна-гістарычнага і археалагічнага таварыства пры акадэміі. Адначасова ў 1870—1873 гадах выкладчык рускай мовы ў Кіеўскім пяхотным юнкерскім вучылішчы. У 1873 годзе быў абраны членам Савета Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1875 годзе абараніў дысертацыю і атрымаў ступень доктара багаслоўя і ў 1876 годзе званне ардынарнага прафесара Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1890—1911 гадах уваходзіў у склад яе праўлення; з 4 жніўня 1895 года — заслужаны ардынарны прафесар; з 1912 года — ганаровы прафесар[3]. 10 мая 1907 года вучоным саветам Харкаўскага ўніверсітэта М. І. Пятрову прысуджана ступень доктара рускай мовы і славеснасці. У 1916 годзе абраны членам-карэспандэнтам Петраградскай акадэміі навук і зацверджаны ў званні ганаровага члена Маскоўскай духоўнай акадэміі; 14 верасня 1918 года абраны акадэмікам Украінскай акадэміі навук [3].

Памёр М. І. Пятроў 20 (ці 21)[3] чэрвеня 1921 года. Пахаваны ў Кіеве.

Навуковая і грамадская дзейнасць

Аўтар прац па царкоўнай гісторыі, археалогіі, літаратуразнаўству, этнаграфіі, філалогіі, музейнай справе, гісторыі тэатра і інш. Быў членам 40 навуковых таварыстваў, у тым ліку Рускага археалагічнага таварыства, Гістарычнага таварыства Нестара-летапісца, Украінскага навуковага таварыства ў Кіеве[3].

У 1884—1887 гадах рэдагаваў «Киевские епархиальные ведомости»[3].

Зноскі

1 2 Петров Николай Иванович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
↑ БелЭн, 2001
1 2 3 4 5 6 7 8 Николай Иванович Петров // Православная энциклопедия «Азбука веры»(руск.)

Літаратура

Кірэеў В. Р. Пятроў Мікалай Іванавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 13: Праміле — Рэлаксін. — С. 168. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13), ISBN 985-11-0035-8.

Спасылкі

Профіль Мікалая Іванавіча Пятрова на афіцыйным сайце РАН
Петров, Николай Иванович // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.
Петров Николай Иванович (1840—1921), педагог, историк, литературовед, этнограф, искусствовед; Член-корреспондент Петербургской АН, академик Украинской Академии наук(руск.)
Николай Иванович Петров // Православная энциклопедия «Азбука веры»(руск.)