У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Малінары. Матэа Малінары (італ.: Matteo Molinari, польск.: Mateusz Molinari, лац.: Matthaeus Molinari; 20 верасня 1778, Мілан — 19 лістапада 1861, Старая Весь, Галічына) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў; доктар тэалогіі, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 4 кастрычніка 1804 г. у Полацку і наступныя два гады праходзіў выпрабаванні ў Полацкім навіцыяце. Прафесар французскай мовы ў Оршы (1806—1807) і рэгент канвікта ў Віцебску (1807—1811)[1]. У 1811—1814 гг. у складзе групы з 12 місіянераў накіраваны ў Адэскую місію, дзе была разгорнута апостальская дзейнасць сярод мясцовых італьянскіх і нямецкіх эмігрантаў[2][3].
У 1814 г. вярнуўся на Беларусь. 2 лютага 1815 г. склаў апошнія зарокі. Працаваў у Полацкай езуіцкай акадэміі: прафесар Св. Пісання, царкоўнай гісторыі і старажытнаяўрэйскай мовы (1814—1816), старажытнаяўрэйскай, грэчаскай і французскай моў (1818—1819), старажытнаяўрэйскай і грэчаскай моў і нямецкай літаратуры (1819—1820); дэкан факультэта моў (1815—1817, 1818—1820) і цэнзар тыпаграфіі (1816—1817). У 1817—1818 гг. быў рэгентам канвікта ў Оршы[1].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) накіраваўся ў Італію. Але ў 1823 г. пераехаў на Галічыну, дзе выкладаў Св. Пісанне, старажытнаяўрэйскую і грэчаскую мовы ў Старой Весі (1823—1826) і Тынцы (1826—1831). Апошнія дзесяцігоддзі жыцця пакутваў на хранічную хваробу[4].
Памёр у Старой Весі 19 лістапада 1861 г.[4]