Мандат Лігі Нацый — былыя тэрыторыі Цэнтральных дзяржаў, на якія пасля Першай сусветнай вайны Ліга Нацый перадала пад кіраванне іншых дзяржаў паводле Артыкула 22 Версальскага дагавора. Пасля набыцця моцу Статуту ААН 24 кастрычніка 1945, мандаты былі ператвораны ў падапечныя тэрыторыі ААН (на падставе пагадненняў Ялцінскай канферэнцыі).
Усе тэрыторыі, на якія быў выдадзены мандат Лігі Нацый, папярэдне кіраваліся дзяржавамі, якія былі пераможаны ў Першай сусветнай вайне (галоўным чынам Германская імперыя і Асманская імперыя). У адрозненне ад пратэктарата, мандат абавязваў мандатарыяў (дзяржавы, якім быў выдадзены мандат) да выканання абавязацельстваў Лігі Нацый да жыхароў тэрыторый, а таксама забараняліся рабагандаль, гандаль зброяй і алкаголем. На падмандатнай тэрыторыі забаранялася будаўніцтва ваенных баз і ўмацаванняў, стварэнне арміі з карэннага насельніцтва.
Працэс усталявання мандатаў складаўся з дзвюх стадый:
Тэрыторыі, якія падпалі пад мандат, былі вызначаны паводле наступных пагадненняў і дагавораў:
Падмандатныя тэрыторыі па ўзроўні развіцця дзяржаўнасці былі падзелены на тры групы: «A», «B» і «C».
Тэрыторыі, якія раней кіраваліся Асманскай імперыяй і дасягнулі развіцця, якое дазваляе стаць ім незалежнымі дзяржавамі, пры паданні мандатарыем адміністрацыйнай дапамогі:
Былыя нямецкія калоніі ў Заходняй і Цэнтральнай Афрыцы, якія падлягалі непасрэднаму кіраванню мандатарыем (мандаты выдадзены 22 ліпеня 1922 года):
і дзве ранейшыя нямецкія тэрыторыі акупаваныя і падзеленыя Вялікабрытаніяй і Францыяй падчас Першай сусветнай вайны:
Былыя нямецкія калоніі ў Паўднёва-Заходняй Афрыцы і Акіяніі, перададзены пад непасрэднае кіраванне мандатарыям, як іх складовая частка.