wd wp Пошук:

Магнітная індукцыя

Магнітная індукцыя

B →

{\displaystyle {\vec {B}}}

\{\displaystyle \{\vec \{B\}\}\} — вектарная велічыня, якая з’яўляецца сілавой характарыстыкай магнітнага поля (яго дзеяння на зараджаныя часціцы) у дадзенам пункце прасторы. Вызначае, з якой сілай

F →

{\displaystyle {\vec {F}}}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}\} магнітнае поле дзейнічае на зарад

q

{\displaystyle q}

\{\displaystyle q\}, які рухаецца са скорасцю

v →

{\displaystyle {\vec {v}}}

\{\displaystyle \{\vec \{v\}\}\}.

Больш канкрэтна,

B →

{\displaystyle {\vec {B}}}

\{\displaystyle \{\vec \{B\}\}\} — гэта такі вектар, што сіла Лорэнца

F →

{\displaystyle {\vec {F}}}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}\}, якая дзейнічае з боку магнітнага поля[1] на

q

{\displaystyle q}

\{\displaystyle q\}, які рухаецца са скорасцю

v →

{\displaystyle {\vec {v}}}

\{\displaystyle \{\vec \{v\}\}\}, роўная

F →

= q [

v →

×

B →

]

{\displaystyle {\vec {F}}=q[{\vec {v}}\times {\vec {B}}]}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}=q[\{\vec \{v\}\}\times \{\vec \{B\}\}]\}

F

q v B sin ⁡ α

{\displaystyle F=qvB\sin \alpha }

\{\displaystyle F=qvB\sin \alpha \} дзе касым крыжам абазначаны вектарны здабытак, α — вугал паміж вектарамі скорасці і магнітнай індукцыі (вектар

F →

{\displaystyle {\vec {F}}}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}\} перпендыкулярны ім абодвум і накіраваны па правілу свярдзёлка).

Таксама магнітная індукцыя можа быць вызначана[2] як адносіна максімальнага механічнага моманту сіл, якія дзейнічаюць на рамку з токам, змешчаную ў аднароднае поле, да здабытку сілы току ў рамцы на яе плошчу.

З’яўляецца асноўнай фундаментальнай характарыстыкай магнітнага поля, аналагічнай вектару напружанасці электрычнага поля.

У сістэме СГС магнітная індукцыя поля вымяраецца ў Гаўсах (Гс), у сістэме СІ — у Тэслах (Тл)

1 Тл = 104 Гс Магнітометры, якія прымяняюцца для вымярэння магнітнай індукцыі, называюць тэсламетрамі.

Асноўныя ўраўненні

Паколькі вектар магнітнай індукцыі з’яўляецца адной з асноўных фундаментальных фізічных велічынь у тэорыі электрамагнетызму, ён уваходзіць у велізарнае мноства ўраўненняў, часам непасрэдна, часам праз звязаную з ім напружанасць магнітнага поля. Па сутнасці, адзіная вобласць у класічнай тэорыі электрамагнетызму, дзе ён адсутнічае, гэта мабыць хіба толькі чыстая электрастатыка.

У магнітастатыцы

У магнітастатычным гранічным выпадку[4] найбольш важнымі з’яўляюцца:

B →

(

r →

)

μ

0

L

1

I (

r →

1

)

d

L

1

× (

r →

r →

1

)

|

r →

r →

1

|

3

,

{\displaystyle {\vec {B}}({\vec {r}})=\mu _{0}\int \limits _{L_{1}}{\frac {I({\vec {r}}_{1}){\vec {dL_{1}}}\times ({\vec {r}}-{\vec {r}}_{1})}{|{\vec {r}}-{\vec {r}}_{1}|^{3}}},}

\{\displaystyle \{\vec \{B\}\}(\{\vec \{r\}\})=\mu \{0\}\int \limits \{L\{1\}\}\{\frac \{I(\{\vec \{r\}\}\{1\})\{\vec \{dL_\{1\}\}\}\times (\{\vec \{r\}\}-\{\vec \{r\}\}\{1\})\}\{|\{\vec \{r\}\}-\{\vec \{r\}\}\{1\}|^\{3\}\}\},\}

B →

(

r →

)

μ

0

j →

(

r →

1

) d

V

1

× (

r →

r →

1

)

|

r →

r →

1

|

3

,

{\displaystyle {\vec {B}}({\vec {r}})=\mu _{0}\int {\frac {{\vec {j}}({\vec {r}}_{1})dV_{1}\times ({\vec {r}}-{\vec {r}}_{1})}{|{\vec {r}}-{\vec {r}}_{1}|^{3}}},}

\{\displaystyle \{\vec \{B\}\}(\{\vec \{r\}\})=\mu \{0\}\int \{\frac \{\{\vec \{j\}\}(\{\vec \{r\}\}\{1\})dV_\{1\}\times (\{\vec \{r\}\}-\{\vec \{r\}\}\{1\})\}\{|\{\vec \{r\}\}-\{\vec \{r\}\}\{1\}|^\{3\}\}\},\}

∂ S

B →

d l

=

μ

0

I

S

μ

0

S

j →

d S

,

{\displaystyle \oint \limits _{\partial S}{\vec {B}}\cdot {\vec {dl}}=\mu _{0}I_{S}\equiv \mu _{0}\int \limits _{S}{\vec {j}}\cdot {\vec {dS}},}

\{\displaystyle \oint \limits _\{\partial S\}\{\vec \{B\}\}\cdot \{\vec \{dl\}\}=\mu \{0\}I\{S\}\equiv \mu _\{0\}\int \limits _\{S\}\{\vec \{j\}\}\cdot \{\vec \{dS\}\},\}

r o t

B →

∇ →

×

B →

=

μ

0

j →

.

{\displaystyle \mathrm {rot} ,{\vec {B}}\equiv {\vec {\nabla }}\times {\vec {B}}=\mu _{0}{\vec {j}}.}

\{\displaystyle \mathrm \{rot\} \,\{\vec \{B\}\}\equiv \{\vec \{\nabla \}\}\times \{\vec \{B\}\}=\mu _\{0\}\{\vec \{j\}\}.\}

У агульным выпадку

Асноўныя ўраўненні (класічнай) электрадынамікі агульнага выпадку (гэта значыць незалежна ад абмежаванняў магнітастатыкі), у якіх удзельнічае вектар магнітнай індукцыі

B →

{\displaystyle {\vec {B}}}

\{\displaystyle \{\vec \{B\}\}\}:

d i v

E →

=

ρ

ε

0

,      

r o t

E →

= −

B →

∂ t

,

{\displaystyle \mathrm {div} ,{\vec {E}}={\frac {\rho }{\varepsilon _{0}}},\ \ \ \mathrm {rot} ,{\vec {E}}=-{\frac {\partial {\vec {B}}}{\partial t}},}

\{\displaystyle \mathrm \{div\} \,\{\vec \{E\}\}=\{\frac \{\rho \}\{\varepsilon _\{0\}\}\},\ \ \ \mathrm \{rot\} \,\{\vec \{E\}\}=-\{\frac \{\partial \{\vec \{B\}\}\}\{\partial t\}\},\}

d i v

B →

= 0 ,        

r o t

B →

=

μ

0

j →

1

c

2

E →

∂ t

,

{\displaystyle \mathrm {div} ,{\vec {B}}=0,\ \ \ \ ,\mathrm {rot} ,{\vec {B}}=\mu _{0}{\vec {j}}+{\frac {1}{c^{2}}}{\frac {\partial {\vec {E}}}{\partial t}},}

\{\displaystyle \mathrm \{div\} \,\{\vec \{B\}\}=0,\ \ \ \ \,\mathrm \{rot\} \,\{\vec \{B\}\}=\mu _\{0\}\{\vec \{j\}\}+\{\frac \{1\}\{c^\{2\}\}\}\{\frac \{\partial \{\vec \{E\}\}\}\{\partial t\}\},\} + а менавіта: + Закон Гаўса для магнітнага поля,

d
i
v





B
→



=
0
,


\{\displaystyle \mathrm \{div\} \,\{\vec \{B\}\}=0,\}

![\{\displaystyle \mathrm \{div\} \,\{\vec \{B\}\}=0,\}](https://wikimedia.org/api/rest_v1/media/math/render/svg/d4321c3e0f0c442dc5cb6b34ee6da68cac345219)
+ Закон электрамагнітнай індукцыі:





r
o
t





E
→



=
−



∂



B
→





∂
t



,


\{\displaystyle \mathrm \{rot\} \,\{\vec \{E\}\}=-\{\frac \{\partial \{\vec \{B\}\}\}\{\partial t\}\},\}

![\{\displaystyle \mathrm \{rot\} \,\{\vec \{E\}\}=-\{\frac \{\partial \{\vec \{B\}\}\}\{\partial t\}\},\}](https://wikimedia.org/api/rest_v1/media/math/render/svg/ebc881cbc30fa84a3228c11d0c468d54553d4e70)
+ Закон Ампера — Максвела:

r o t

B →

=

μ

0

j →

1

c

2

E →

∂ t

.

{\displaystyle \mathrm {rot} ,{\vec {B}}=\mu _{0}{\vec {j}}+{\frac {1}{c^{2}}}{\frac {\partial {\vec {E}}}{\partial t}}.}

\{\displaystyle \mathrm \{rot\} \,\{\vec \{B\}\}=\mu _\{0\}\{\vec \{j\}\}+\{\frac \{1\}\{c^\{2\}\}\}\{\frac \{\partial \{\vec \{E\}\}\}\{\partial t\}\}.\}

F →

= q

E →

q [

v →

×

B →

] ,

{\displaystyle {\vec {F}}=q{\vec {E}}+q[{\vec {v}}\times {\vec {B}}],}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}=q\{\vec \{E\}\}+q[\{\vec \{v\}\}\times \{\vec \{B\}\}],\} + Следства з яе, такія як

w

B

2

2

μ

0

{\displaystyle w={\frac {B^{2}}{2\mu _{0}}}}

\{\displaystyle w=\{\frac \{B^\{2\}\}\{2\mu _\{0\}\}\}\} + Ён ў сваю чаргу ўваходзіць (разам з энергіяй электрычнага поля) і ў выраз для энергіі электрамагнітнага поля і ў лагранжыян электрамагнітнага поля і ў яго дзеянне. Апошняе ж з сучаснага пункту гледжання з’яўляецца фундаментальнай асновай электрадынамікі (як класічнай, так у прынцыпе і квантавай).

Гл. таксама

Зноскі

  1. Калі ўлічваць і дзеянне электрычнага поля E, то формула (поўнай) сілы Лорэнца прымае выгляд:

F →

= q

E →

q [

v →

×

B →

] .

{\displaystyle {\vec {F}}=q{\vec {E}}+q[{\vec {v}}\times {\vec {B}}].}

\{\displaystyle \{\vec \{F\}\}=q\{\vec \{E\}\}+q[\{\vec \{v\}\}\times \{\vec \{B\}\}].\} Пры адсутнасці электрычнага поля (ці калі член, які апісвае яго дзеянне, спецыяльна адняць з поўнай сілы) маем формулу, прыведзеную ў асноўным тэксце. 2. Гэтае азначэнне з сучаснага пункту гледжання менш фундаментальнае, чым прыведзенае вышэй (і з’яўляецца проста яго следствам), аднак з пункту гледжання блізкасці да аднаго з практычных спосабаў вымярэння магнітнай індукцыі можа быць карысным, таксама і з гістарычнага пункту гледжання. 3. Гэта значыць, у найбольш фундаментальным і простым для азнаямлення выглядзе. 4. Гэта значыць, у прыватным выпадку пастаянных токаў і пастаянных электрычнага і магнітнага палёў або — набліжана — калі змены настолькі павольныя, што іх можна не ўлічваць. 5. Яна з’яўляецца асобным магнітастатычным выпадкам закона Ампера — Максвела.

Тэмы гэтай старонкі (2):
Катэгорыя·Магнетызм
Катэгорыя·Фізічныя велічыні