Напру́жанасць магні́тнага по́ля — вектарная фізічная велічыня, якая характарызуе магнітнае поле.
У Міжнароднай сістэме адзінак (СІ), напружанасць магнітнага поля роўная геаметрычнай (вектарнай) рознасці магнітнай індукцыі
B →
{\displaystyle {\vec {B}}}
, падзеленай на магнітную пастаянную μ0, і намагнічанасці асяроддзя
J →
{\displaystyle {\vec {J}}}
:[1]
H →
=
1
μ
0
B →
−
J →
.
{\displaystyle {\vec {H}}={\frac {1}{\mu _{0}}},{\vec {B}}-{\vec {J}}.}
Для ізатропных асяроддзяў
H →
=
1
μ
μ
0
B →
.
{\displaystyle {\vec {H}}={\frac {1}{\mu \mu _{0}}},{\vec {B}}.}
Калі аднародны і ізатропны магнетык поўнасцю запаўняе ўсю прастору з магнітным полем, напружанасць магнітнага поля не залежыць ад яго магнітнай пранікальнасці і супадае з напружанасцю магнітнага поля, створанага той жа сістэмай макраскапічных токаў у вакууме.
Адзінка напружанасці магнітнага поля ў СІ — ампер на метр.
H →
=
B →
− 4 π
J →
.
{\displaystyle {\vec {H}}={\vec {B}}-4\pi {\vec {J}}.}