wd wp Пошук: ⬜

Люсьен Банапарт

Люсьен Банапарт (фр. Lucien Bonaparte, італ. Luciano Buonaparte; 21 мая 1775, горад Аяча, Корсіка — 29 чэрвеня 1840, Вітэрба) — першы прынц Каніна з 1814 года, французскі міністр унутраных спраў (1799—1800), другі з братоў Напалеона Банапарта.

Біяграфія

Маладыя гады

Трэці сын Карла Буанапартэ і Летыцыі Рамаліна, малодшы брат Напалеона Банапарта. З сямі гадоў вучыўся ў Ацёне ў Францыі са сваім старэйшым братам Жазефам, пасля ён быў пераведзены ў Брыен, там сустрэўся з другім братам, Напалеонам. Люсьен не жадаў паступаць на ваенную службу, а вырашыў прысвяціць сябе духоўнай кар’еры і паступіў у семінарыю ў Экс-ан-Праванс. Рэвалюцыя ў Францыі прымусіла яго вярнуцца ў Аяча. Ва ўзросце 15 гадоў ён стаў сакратаром Паскаля Паолі. У 1793 годзе ён пакінуў Паолі і, пяройдучы разам з астатняй сям’ёй на бок Францыі і Канвента, быў выгнаны з вострава і абгрунтаваўся ў Правансе. Там ён карыстаўся дакументамі старэйшага брата Жазефа, якія рабілі яго старэй на сем гадоў. У 1794 годзе ён ажаніўся з дачкой шынкара Крысцінай Боер.

Палітыка

Моцна скампраметаваны, як і яго браты, пасля падзення Рабесп’ера, у 1795 годзе Люсьен быў арыштаваны і пасаджаны ў турму, дзе заставаўся шэсць тыдняў, і толькі дзякуючы Барасу Напалеону атрымалася яго вызваліць. Неўзабаве ён заняў месца ваеннага камісара ў рэйнскай арміі, а затым тую ж пасада на Корсіцы. Дзякуючы славе Напалеона яму атрымалася быць выбраным у Савет пяцісот ад дэпартамента Ліямоньі. Люсьен Банапарт, узначальваючы Савет пяцісот, сыграў вырашальную ролю ў дзяржаўным перавароце 18 брумера (9 лістапада) 1799 года. У выніку ўся поўнасць улады была засяроджана ў руках Першага консула — Напалеона Банапарта, які атрымаў дыктатарскія паўнамоцтвы ў краіне. Люсьен быў прызначаны міністрам унутраных спраў, у 1800—1801 гадах знаходзіўся на дыпламатычнай службе.

Люсьен адрозніваўся неакуратным вядзеннем спраў свайго ведамства і сумніўнай сумленнасцю, таму Напалеон вызваліў брата ад яго абавязкаў і адправіў у ганаровае выгнанне, прызначыўшы пасланцам у Іспанію. У Мадрыдзе яму атрымалася ўбіцца ў ласку Карла IV і дамагчыся заключэння Іспаніяй саюза з Францыяй, накіраванага супраць Партугаліі. У 1802 годзе пасля некалькіх няўдалых дыпламатычных крокаў ён вярнуўся ў Парыж і зажыў багатым ранцье.

Пасля смерці жонкі ў 1800 годзе, якая пакінула яму дзвюх дочак ён жаніўся на Александрыне Блешам якая ў 1803 годзе нарадзіла яму сына Карла Люсьена. Яго жаніцьба выклікала незадавальненне Напалеона, які заявіў, што ён ніколі не прызнае законным гэты шлюб, пасля чаго Люсьен з’ехаў з жонкай у Рым, дзе жыў карыстаючыся ласкай Папы Пія VII. Той саступіў яму землі ў Вітэрба каля горада Каніна і абвясціў Люсьена князем Каніна. Напалеон не раз прапанаваў Люсьену карону Этрурыі пры ўмове скасавання яго шлюбу і пасля асабістага з ім спаткання ў Мантуі ў снежні 1807 года, атрымаўшы рашучая адмову з боку брата, забараніў яму знаходжанне ў Рыме. У 1810 годзе Люсьен адправіўся ў Злучаныя Штаты, але на дарозе быў захоплены англічанамі і адпраўлены на Мальту, адтуль у Плімут. Прымірыўшыся з Напалеонам, ён усімі сіламі садзейнічаў вяртанню яго з вострава Эльбы. Пасля Ста дзён Люсьен разам з усімі Банапартамі павінен быў пакінуць Францыю. Памёр у высылцы ў 1840 годзе.

Зноскі

1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
↑ Lucien Bonaparte // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ Lucien Bonaparte Prince De Canino // Sycomore / Assemblée nationale Праверана 9 кастрычніка 2017.
1 2 3 4 5 6 Kindred Britain
1 2 (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
1 2 3 4 5 6 7 Lundy D. R. The Peerage

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Люсьен Банапарт
Генеалогія Банапартаў