Карл Іванавіч Гібенталь (7 мая 1786, Кашынскі павет, Цвярская губерня[1] — 1 верасня 1858?[2]) — беларускі ўрач, хірург, доктар медыцыны (1805).
К. І. Гібенталь нарадзіўся ў Кашынскім павеце Цвярской губерні. У 1805 годзе пасля вучобы ў Гётынгенскім і Марбургскім універсітэтах атрымаў ступень доктара медыцыны і прызначаны палкавым урачом у царскую армію. Браў удзел у паходах і баявых дзеяннях у 1805—1808 гг.
У 1811 годзе К. І. Гібенталь прыехаў у Мінск. Працаваў аператарам і інспектарам Мінскай (з чэрвеня 1811 па ліпень 1812 года) урачэбнай управы. Падчас Айчыннай вайны 1812 года служыў у Першай арміі Барклая-дэ-Толі, удзельнічаў у Барадзінскай бітве. Пасля заканчэння вайны працаваў аператарам Цвярской урачэбнай управы. 4 верасня 1816 года К. І. Гібенталь пераехаў у Віцебск. У Віцебску працаваў аператарам і інспектарам Віцебскай урачэбнай управы. Жыў у доме, які знаходзіўся паміж цяперашнімі дамамі № 4 і № 8 па вуліцы Талстога (былая Падзвінская).
Па яго просьбе 24 сакавіка 1839 г. К. І. Гібенталь быў звольнены з пасады інспектара Віцебскай управы і застаўся жыць у Віцебску, з’яўляўся ганаровым папячыцелем Віцебскай гімназіі (у 1845—1847 і 1853—1856 гг.).
Адным з першых у Еўропе ў пачатку 1812 года ў Мінску[2] прапанаваў выкарыстаць гіпсавую павязку пры лячэнні пераломаў трубчастых костак[3]. Прапанаваў шэраг інструментаў для уралогіі, у тым ліку прыладу для бяспечнага драблення камянёў унутры мачавога пузыра[3]. Аўтар навуковых работ па барацьбе з халерай і іншымі эпідэміялагічнымі хваробамі.