Капшчына (капшчызна, капні пенязі, карчэмныя пенязі) ― піцейны падатак у XV―XVII стст. ў Вялікім Княстве Літоўскім, спаганяемы за выраб і продаж гарэлкі, мёду і піва[1].
Памер капшчыны вызначаўся штогод вялікім князем Літоўскім, збіраўся раз у год, і вагаўся паміж 30 грошамі і 2, 5 капамі (150 грошаў). Так, да сярэдзіны XVI стагоддзя з кожнай карчмы спаганялася за гандаль мёдам і півам па адной капе (60 грошаў), за гарэлку ― 30 грошаў, з кожнага дыму па 2 пенязь[2][3].
Што тычыцца агульных збораў капшчыны па гарадах, то яны былі невялікія: у 1506 годзе Полацк заплаціў 600 кап грошаў, Мінск у 1494 годзе, гэтак жа як і Крычаў у 1504 годзе ― 60 кап, Бабруйск у 1502 ― 30 кап[4][5].
У некаторых выпадках вялікі князь адмаўляўся ад падатку на карысць гарадоў, ваяводаў або старастаў[6].
З сярэдзіны XVI стагоддзя капшчына ў мястэчках і магнацкіх уладаннях адмерла, з-за раздачы піцейных устаноў на водкуп у прыватныя рукі. У каралеўскіх гарадах захоўвалася да XVIII стагоддзя ў выглядзе чопавага падатку на гарэлку, піва і мёд, які перавышаў ўсе астатнія падаткі разам узятыя[7].