У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сцяпура.
Дзмітрый Антонавіч Сцяпура (1872, Ліда — ?) — беларускі педагог, асветнік, грамадскі дзеяч.
Скончыў гістарычнае аддзяленне Кіеўскай праваслаўнай духоўнай семінарыі ў 1897 годзе. З кастрычніка 1897 года працаваў выкладчыкам Віленскага парафіяльнага вучылішча, з ліпеня 1898 года працаваў у Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі, з жніўня 1900 года быў галоўным інспектарам народных вучылішч Ковенскай губерні, з кастрычніка 1906 года працаваў загадчыкам канцылярыяй апекуна Віленскай навучальнай акругі, з 1909 па 1914 год — дырэктар Рагачоўскай настаўніцкай семінарыі. Арганізаваў пры семінарыі педагагічны музей, які абслугоўваў таксама патрэбы слухачоў мясцовых летніх настаўніцкіх курсаў і выкладчыкаў пачатковых школ Рагачоўскага павета. Адзін з арганізатараў адкрыцця краязнаўчых экскурсій па гістарычных мясцінах Расійскай імперыі для навучэнцаў Віленскай навучальнай акругі. Быў першым дырэктарам (1914—1918)[1] Мінскага настаўніцкага інстытута, адкрытага 21 лістапада 1914 года. Пасля выкладаў у гэтым інстытуце логіку, псіхалогію, педагогіку.
Адным з першых асветнікаў ў Беларусі на пачатку ХХ стагоддзя. Сцяпура ўсвядоміў неабходнасць перабудову школы, падкрэсліваў, што ідзе перагляд сістэм, метадаў і прыёмаў навучання і выхавання. Ён умела спалучаў практычную дзейнасць з распрацоўкай пытанняў па педагогіцы, педагагічнай падрыхтоўцы народных настаўнікаў. Абапіраючыся на перадавыя педагагічныя ідэі свайго часу, прапагандаваў ідэі К. Д. Ушынскага, М. І. Пірагова. У 1916 годзе арганізаваў кароткатэрміновыя педагагічныя курсы павышэння кваліфікацыі настаўнікаў пачатковых школ Гомельскага павета, нядзельную школу па навучанні грамаце дарослых.
Удзельнічаў у з’ездзе выкладчыкаў сярэдніх школ Расіі па эксперыментальнай псіхалогіі ў чэрвені 1915 года, з’ездзе педагогаў настаўніцкіх інстытутаў Расіі ў жніўні 1917 года i iнш.
Адмоўна ставіўся да прыходу бальшавікоў да ўлады. Да 1921 выкладаў у сярэдніх навучальных установах Яраслаўля, потым вярнуўся ў Менск, выкладаў у Менскім педагагічным тэхнікуме, на I-х агульнаадукацыйных курсах. У 1924 годзе працаваў у Беларускім інстытуце сельскай і лясной гаспадаркі, Наркамаце асветы БССР.
Аўтар артыкулаў па гісторыі адукацыі, праблемах педагогікі і адукацыйнай сістэмы Беларусі. Апублікаваў шэраг прац па методыцы навучання ў пачатковай школе, выкладання літаратуры.
Педагагічная дзейнасць Сцяпура адыграла немалаважную ролю ў развіцці народнай асветы, падрыхтоўцы народных настаўнікаў у Беларусі.
У 1930—1931 гадах абвінавачваўся ў прыхільнасці да «нацыянал-дэмакратызму». Далейшы лёс невядомы.