Джорджа дэ Кірыка (італ.: Giorgio de Chirico; 10 ліпеня 1888, Волас, Грэцыя — 20 лістапада 1978, Рым) — італьянскі мастак, найбуйнейшы прадстаўнік метафізічнага жывапісу, папярэднік сюррэалізму. Старэйшы брат пісьменніка Альберта Савініа.
Нарадзіўся ў грэчаскім Воласе ў італьянскай сям’і Джэмы Чарвета і Эварыста дэ Кірыка. Яго маці мела генуэзска-грэчаскія карані (верагодна, нарадзілася ў Смірне), а яго бацька належаў да сіцылійскай арыстакратыі. Вучыўся ў Вышэйшай мастацкай школе ў Афінах, у 1906 годзе пераехаў у Мюнхен, дзе наведваў заняткі ў Мастацкай акадэміі. Там ён адкрыў для сябе Шапенгаўэра і Ніцшэ, жывапіс Клінгера і Бёкліна.
З 1908 года жыў у Італіі. У 1910 годзе прыехаў у Парыж, дзе зблізіўся з Пікаса і Апалінэрам. З пачаткам Першай сусветнай вайны вярнуўся ў Італію. З 1912 года браў удзел у выставах Восеньскага Салона, а з 1913 года — Салона Незалежных. У гэты перыяд нараджаецца серыя яго палотнаў — «таямніц».
У 1917 годзе ў ваенным шпіталі Ферары дэ Кірыка пасябраваў з мастаком Карла Кара, заснаваў разам з ім рух метафізічнага жывапісу. Паміж 1908 і 1917 гадамі мастак стварыў свае самыя значныя творы — серыю відаў пустынных гарадскіх плошчаў і нацюрмортаў.