wd wp Пошук:
    ⬜

    Даследаванне космасу

    Унікальны колер атмасферы Юпітэра.

    Касмічныя даследаванні з’яўляюцца пастаянным адкрыццём і даследаваннем нябесных структур ў касмічнай прасторы з дапамогай касмічнай тэхнікі, якая няспынна развіваецца і расце. У той час, як даследаванне космасу ажыццяўляецца ў асноўным астраномамі з дапамогай тэлескопаў, фізічнае засваенне касмічнай прасторы праводзіцца з дапамогай як безпілотных робатызаваных касмічных апаратаў, так і пілатуемых касмічных палётаў.

    У той час як назіранне за аб’ектамі ў космасе, вядомае як астраномія, было яшчэ да надзейна запісанай гісторыі, менавіта развіццё буйных і адносна эфектыўных ракет на працягу сярэдзіны дваццатага стагоддзя дазволіла фізічнаму засваенню касмічнай прасторы стаць рэальнасцю. Агульныя абгрунтаванні даследавання космасу ўключаюць у сябе пашырэнне навуковых даследаванняў, нацыянальны прэстыж, аб’яднанне розных народаў, забяспячэнне будучага выжывання чалавецтва і развіццё ваенных і стратэгічных пераваг у дачыненні да іншых краін.[1]

    Касмічныя даследаванні часта выкарыстоўваюцца ў якасці канкурэнцыі ў межах геапалітычнага суперніцтва, такога як Халодная вайна. Пачатак эры асваення космасу быў выкліканы «касмічнай гонкай» паміж Савецкім Саюзам і Злучанымі Штатамі. Запуск першага антрапагеннага аб’екта на арбіту Зямлі, савецкага «Спутнік-1» 4 кастрычніка 1957 года, і першая пасадка на Месяцы ў межах амерыканскай місіі «Апалон-11» 20 ліпеня 1969 года часта прымаюцца ў якасці арыенціраў для гэтага пачатковага перыяду. Савецкая Касмічная Праграма дасягнула многіх першых крокаў, у тым ліку першая жывая істота на арбіце ў 1957 годзе, першы палёт чалавека ў космас (Юрый Гагарын на борце «Усход-1») у 1961 годзе, першы выхад у адкрыты космас (Аляксея Лявонава) 18 сакавіка 1965 года, першая аўтаматычная пасадка на іншае нябеснае цела ў 1966 годзе і запуск першай арбітальнай станцыі («Салют-1») у 1971 годзе.[2]

    Пасля першых 20 гадоў даследаванняў фокус зрушыўся з разавых рэйсаў да аднаўляльных апаратных сродкаў, такіх як праграма «Space Shuttle», а таксама ад канкурэнцыі да супрацоўніцтва як з Міжнароднай касмічнай станцыяй (МКС).

    Пасля палёту да МКС наступнай місіі STS-133 у сакавіку 2011 года, планы па засваенні космасу па ЗША застаюцца ў стадыі развіцця. Праграма адміністрацыі Буша «Сузор’е» з мэтай вяртання на Месяц да 2020 года была прызнана недастаткова фінансаванай і нерэалістычнай групай экспертаў у справаздачы 2009 года. Адміністрацыя Абамы прапанавала перагледзець «Сузор’е» ў 2010 годзе, каб засяродзіцца на развіцці здольнасці да пілатуемых місій за межамі нізкай калязямной арбіты (НКА), якія прадугледжваюць падаўжэнне эксплуатацыі МКС пасля 2020 года, перанос разпрацовак ракет-носьбітаў для пілатуемых экіпажаў ад НАСА ў прыватны сектар, развіццё тэхналогій для выхаду місій за межы НКА, такіх як пункты Лагранжа, Месяц, калязямныя астэроіды і Фобас або арбіты Марса.

    У 2000-я гады Кітайская Народная Рэспубліка ініцыявала паспяховую праграму пілатуемага касмічнага палёту, у той час як Еўрапейскі Саюз, Японія і Індыя таксама планавалі ў будучыні пілатуемыя касмічныя палёты. Кітай, Расія, Японія і Індыя выступаюць за пілатуемыя палёты на Месяц на працягу 21 стагоддзя, у той час як Еўрапейскі Саюз выступае за пілатуемыя палёты як на Месяц, так і на Марс у 20—21 стагоддзі.

    З 1990-х гадоў прыватныя інтарэсы пачалі прасоўваць касмічны турызм і ажыццяўляць публікацыю грамадскіх даследаванняў Месяца (Google Lunar X Prize).

    Гл. таксама

    Зноскі

    1. ↑ Roston, Michael. NASA’s Next Horizon in Space , The New York Times (28 жніўня 2015). Праверана 28 жніўня 2015.
    2. ↑ https://www.youtube.com/watch?v=dQw4w9WgXcQ

    Літаратура

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (1):
    Катэгорыя·Каланізацыя космасу