wd wp Пошук:
    ⬜

    Гомельскае гета

    Гомельскае гета — яўрэйскае гета, якое існавала з верасня па лістапад 1941 года як месца прымусовага перасялення яўрэяў горада Гомеля і бліжэйшых населеных пунктаў у працэсе пераследу і знішчэння габрэяў падчас акупацыі тэрыторыі Беларусі войскамі нацысцкай Германіі ў перыяд Другой сусветнай вайны.

    Паводле перапісу насельніцтва 1939 года ў Гомелі пражывала 40 880 яўрэяў, якія складалі 29,38 % ад агульнай колькасці жыхароў[1].

    Акупацыя Гомеля

    Горад быў акупаваны 19 жніўня 1941 года, і акупацыя доўжылася 2 гады і 3 месяцы — да 26 лістапада 1943[2]. Акупацыйны рэжым, усталяваны нацыстамі ў горадзе, насіў жорсткі характар. Гітлераўцы ўлічвалі, што Гомель з’яўляецца важным у стратэгічным дачыненні пунктам, таму ў горадзе пастаянна знаходзіўся гарнізон, які налічваў 3 500-8 000 ваеннаслужачых вермахта. У Гомелі таксама ажыццяўлялі сваю дзейнасць наступныя ваенныя і карныя ўстановы: штаб 221-й ахоўнай дывізіі; аддзяленне тайнай палявой паліцыі — ГФП 724; група паліцыі бяспекі і СД; абвергруппа-345; палявая жандармерыя; абласное і гарадское кіравання паліцыі; шуцпаліцыя (ахоўная паліцыя)[3]. Улада ў горадзе належала палявой камэндатуры № 551 (Feldskommandantur 551), якая мела сваю вахт-кампанію (каравульная каманда).

    У першыя ж дні акупацыі Гомеля была ўведзена каменданцкая гадзіна — з’яўленне насельніцтва з 17.00 да 5.30 на вуліцах забаранялася пад страхам смерці. Таксама была ўведзена прапускная сістэма, згодна з якой перамяшчэнні за межы Гомеля і назад для насельніцтва ажыццяўляліся па спецыяльных прапусках — але гэта не тычылася яўрэяў, пазбаўленых такой магчымасці.

    Адным з першых мерапрыемстваў акупацыйных уладаў была рэгістрацыя насельніцтва з мэтай вызначэння колькасці яўрэяў. Услед за гэтым пачалось увядзенне шэрагу дыскрымінацыйных мер супраць яўрэяў. Па загаду палявога каменданта горада обер-лейтэнанта Шверха, яўрэяў прымусілі насіць адметныя знакі. «Спачатку яны намецілі ўсіх яўрэяў, шляхам прышывання на рукавы, плечы і фуражкі матэрыі жоўтага колеру»[4], нярэдка прымацоўваліся нашыўкі ў форме квадрата[5]. Услед за гэтым акупанты забаранілі яўрэям кантактаваць з мясцовым насельніцтвам. “Па Гомелі быў выдадзены загад палявой жандармерыі, што той «хто будзе размаўляць з яўрэямі ці скажа „добры дзень“ — будзе падвяргацца пакаранням»[6]. Неўзабаве яўрэям было наогул забаронена з’яўляцца на вуліцах горада.

    Стварэнне гета

    У верасні 1941 года гітлераўцы арганізавалі ў Гомелі чатыры гета[7]. Яны размяшчаліся ў Гомелі на вуліцах Быхаўскай, Новалюбенскай, на ўскраіне, у раёне Навабеліца і ў прадмесці Манастырок[7][8]. Гэтыя месцы ізаляцыі былі так званага «закрытага» тыпу гета, таму што тэрыторыя кожнага з іх была абнесеная калючым дротам, ахоўвалася паліцыяй і за межы лагера пад пагрозай расстрэлу яўрэяў выходзіць забаранялася. Прычына існавання ў Гомелі чатырох гета тлумачыцца, верагодна, немагчымасцю акупантаў засяродзіць яўрэйскае насельніцтва горада ў адным месцы.

    Для Гомеля быў характэрны тэрытарыяльны прынцып фарміравання гета. Так, яўрэйскае насельніцтва, якое пражывала ў Залінейным раёне горада, сагналі ў былыя казармы ваеннага вучылішча, размешчанага на вуліцы Новалюбенскай. У Навабеліцкім раёне горада ў гета сагналі якія пражывалі тут габрэяў. Гэта месца ізаляцыі яўрэйскага насельніцтва размяшчалася на тэрыторыі ветэрынарнай лячэбніцы. У прадмесці Манастырок, перад стварэннем гета, нацысты выселілі ўсіх мясцовых жыхароў, якія пражывалі там.

    У гета Гомеля знаходзіліся не толькі яўрэі горада, але і вязні з іншых населеных пунктаў. У прыватнасці, — 97 яўрэйскіх сем’яў з Лоева знаходзіліся ў гета на вуліцы Новалюбенскай. Акрамя таго, у гета Гомеля былі яўрэі зь мястэчка Гарадзец Рагачоўскага раёна і іншыя. Пасля перасялення яўрэйскага насельніцтва ў гета акупанты і калабаранты разрабавалі пакінутую імі маёмасць.

    Умовы ў гета

    У месцах ізаляцыі яўрэі былі вымушаныя жыць у цяжкіх умовах. Вязні гета не атрымлівалі ежы, а яўрэі, захопленыя нацыстамі з прадуктамі харчавання, расстрэльваліся на месцы. «Асоб, якія далі яўрэям кавалак хлеба, забіралі ў лагер»[9]. Адсутнасць харчавання прыводзіла да штодзённай гібелі вязняў. Невыноснае існаванне дапаўнялі празмерная цесната людзей і адсутнасць элементарных санітарна-гігіенічных умоў. Частка мужчын-вязняў нацысты выкарыстоўвалі на працы па ачыстцы вуліц, аднак ставіліся да іх жорстка, збіваючы без якой-небудзь падставы. Нацысты выкарыстоўвалі голад, цеснату, адсутнасць санітарна-медыцынскага абслугоўвання як спосаб дамагчыся «натуральнай» гібелі яўрэяў.

    Вязні гомельскіх гета падвяргаліся здзекам з боку акупантаў і калабарантаў, якія ахоўвалі месца ізаляцыі. Усе больш-менш каштоўныя рэчы, якія належаць яўрэям, былі канфіскаваныя акупантамі. Практычна штодня нацысты і калабарацыяністы групамі і ў адзіночку ўрываліся ў гета і рабавалі яго насельнікаў.

    Знішчэнне гета

    Месца пахавання гомельскіх яўрэяў, забітых падчас нямецкай акупацыі

    Знішчэнне яўрэяў гітлераўцы праводзілі з самага пачатку акупацыі. У верасні — кастрычніку 1941 года 10 яўрэяў былі расстраляныя за нібыта дыверсійную дзейнасць, а таксама 52 чалавекі, якія хавалі сваю нацыянальнасьць. З устаноўленых масавых забойстваў найбольш буйная кара была ў верасні 1941 года, калі «за адзін дзень было арыштавана і расстраляна яўрэйскага насельніцтва каля 600 чалавек…»[10].

    Ліквідацыя гета ў Гомелі праведзена нацыстамі 3-4 лістапада 1941 года па загадзе начальніка палявой камендатуры № 551. Яўрэяў сілком зганялі ў крытыя машыны, у якія змяшчалася прыкладна 40 чалавек. Машыны пад’язджалі да месца расстрэлу, яўрэяў з іх выштурхоўвалі, а затым ахвяры расстрэльваліся з аўтаматаў. «Немцы прымушалі ваеннапалонных выкідваць яўрэяў з машыны, і самі немцы білі прыкладамі асоб, якія не жадалі выходзіць… Расстрэльвалі з 8 гадзін да 4 гадзін дня»[6].

    Прыведзеная ў шэрагу выданняў колькасць загінулых яўрэяў Гомеля ў 4 000 расстраляных няправільнае. Звычайна спасылкі прыводзіліся на «Акт ЧДК аб злачынствах нямецка-фашысцкіх захопнікаў у горадзе Гомелі ад 5 студзеня 1945 года», у той час як у адным з выяўленых дакументаў, якія носяць назву «Даведка аб злачынствах нямецка-фашысцкіх улад у перыяд акупацыі г. Гомеля», адрасаваная старшыні абласной надзвычайнай камісіі Гомельскай вобласці Жыжанкову і падпісаная ў сакавіку 1944 года палкоўнікам дзяржбяспекі Кліменка сказана: «…3. На тэрыторыі Гомельскай машынна-трактарнай майстэрні (МТМ), у супрацьтанкавам рове, выяўленыя 6 000 трупаў яўрэяў г. Гомеля»[7][11]. Аднак яўрэйскае насельніцтва Гомеля забівалі яшчэ ў двух месцах — у лесе паміж вёскамі Давыдаўка і Ляшчынец, і на 9-м кіламетры шашы Гомель—Чарнігаў[7]. Акрамя таго, частка гомельскіх яўрэяў загінула ў гарадской турме і ў лагеры на торфараспрацоўцы паблізу вёскі Кабанаўка Жлобінскага раёна. Таму агульная колькасць загінулых яўрэяў Гомеля раўняецца або нават перавышае лічбу 10 000 чалавек[12].

    Памяць

    У 1973 году на месцы пахавання яўрэйскага насельніцтва Гомеля каля вёскі Лешчынец (цяпер уваходзіць у межы горада) устаноўлены абеліск[13].

    Крыніцы

    Літаратура

    Зноскі

    1. ↑ Distribution of the Jewish population of the USSR 1939 // Editor: Mordechai Altshuler, Jerusalem, 1993. — P. 40. (англ.)
    2. ↑ Периоды оккупации населённых пунктов Беларуси
    3. ↑ Доклад об итогах ущерба и расследования злодеяний оккупантов в Гомельской области БССР // Государственный архив Российской Федерации (ГАРФ). — Фонд 7021. -Оп. 85.-Д. 413.-Л. 14.
    4. ↑ Протокол опроса Степанцева В. Б. 1 декабря 1943 года. Материалы ЧГК по расследованию злодеяний немцев в г. Гомеле // Государственный архив Гомельской области. — Фонд 1345.-Оп. 1.-Д.9.-Л. 185.
    5. ↑ Протокол допроса Потапенко Е. В. // Национальный архив Республики Беларусь. — Фонд 861. — Оп. 1. — Д. 6. — Л. 4, об.
    6. 1 2 Протокол опроса Степанцева В. Б. 1 декабря 1943 года. Материалы ЧГК по расследованию злодеяний немцев в г. Гомеле // Государственный архив Гомельской области. — Фонд 1345.-On.L-Д. 9.-Л. 186.
    7. 1 2 3 4 5 6 7 Адамушко В. И., Бирюкова О. В., Крюк В. П., Кудрякова Г. А. Справочник о местах принудительного содержания гражданского населения на оккупированной территории Беларуси 1941-1944. — Мн.: Национальный архив Республики Беларусь, Государственный комитет по архивам и делопроизводству Республики Беларусь, 2001. — 158 с. — 2000 экз. — ISBN 985-6372-19-4.
    8. ↑ Акт ЧГК о злодеяниях немецко-фашистских захватчиков в Гомеле. 5 января 1945 года // Национальный архив Республики Беларусь (НАРБ). — Фонд 861. — Оп. 1. — Д. 6. — Л. 4.
    9. ↑ Протокол опроса Степанцева В. Б. 1 декабря 1943 года. Материалы ЧГК по расследованию злодеяний немцев в г. Гомеле // Государственный архив Гомельской области. — Фонд 1345.-Оп. 1.-Д. 9.-Л. 186.
    10. ↑ Протокол допроса Пилецкого И. М., бывшего полицейского. 3 декабря 1943 года. Материалы ЧГК по расследованию злодеяний немцев в г. Гомеле // Государственный архив Гомельской области. — Фонд 1345. — Оп. 1. — Д. 9. — Л. 185.
    11. ↑ Справка о злодеяниях немецко-фашистских властей в период оккупации г. Гомеля // Государственный архив общественных объединений Гомельской области. — Фонд 144. -Оп. 5.-Д. 6.-Л. 167—168.
    12. ↑ Винница Г. Р. Холокост на оккупированной территории Восточной Беларуси в 1941—1945 годах. — Мн.: Ковчег, 2011. — 360 с. — 150 экз. — ISBN 978-985-6950-96-7.
    13. ↑ Халакост у Гомелі Архівавана 20 ліпеня 2018. (англ.)
    Тэмы гэтай старонкі (3):
    Катэгорыя·1941 год у Гомелі
    Катэгорыя·Гісторыя Гомеля
    Катэгорыя·Гета ў Беларусі