Германістыка (лац.: germanus «германскі») ці германская філалогія — вобласць індаеўрапейскай філалогіі, якая вывучае германскія мовы і літаратуру, а таксама фальклор і культуру германскіх народаў Старога і Новага Свету. Германістыка — гэта таксама раздзел мовазнаўства, які займаецца вывучэннем моў і культуры германамоўных народаў і, у прыватнасці, вывучэннем нямецкай мовы ва ўсіх яе праявах. Сучасная германістыка ў значнай ступені сфакусавана на вывучэнні англійскай мовы, якая таксама адносіцца да германскіх.
Як і раманістыка, германістыка ўзнікла яшчэ ў Сярэднявеччы, пераважна як нейкая сумежная гуманітарная дысцыпліна. Аднак, доўгі час уся ўвага лінгвістаў Еўропы было прыкавана да раманістыкі, якая тлумачыць адносіны паміж класічнай латынню і раманскімі мовамі. Цікавасць да раманістыкі ўзмацніўся ў XII—XIII стагоддзях і асабліва ўзрасло пасля з’яўлення паэзіі трубадураў, якія выкарыстоўвалі для запісу песень правансальскую мову. Германскія мовы ў гэты перыяд практычна не вывучаюцца. Як навука германістыка з’явілася толькі ў XVI—XVII стагоддзях, калі ў германскіх народаў прачнулася цікавасць адзін да аднаго і палітыка-эканамічны цэнтр Еўропы зрушыўся з Міжземнамор’я на поўнач. Германістыка ўяўляе сабой некалькі іншую дысцыпліну чым раманістыка, паколькі германскія мовы ў адрозненне ад раманскіх не мелі выразна зафіксаванага агульнага продка, бо прагерманская мова ў адрозненне ад латыні не была пісьмовай. Германістыка ў гэтым плане падобная да славістыкі.
Тэмы гэтай старонкі (4):