У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бараноўская. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Плотнікава.
Галіна Мікалаеўна Бараноўская (Плотнікава; нар. 22 мая 1936, г. Іркуцк, РСФСР — 27 сакавіка 2021, Мінск) — беларускі і расійскі архітэктар. Член Саюза архітэктараў Расіі (1971), член Беларускага саюза архітэктараў. Саветнік Беларускай акадэміі архітэктуры (2006).
Скончыла з адзнакай у 1960 годзе Новасібірскі інжынерна-будаўнічы інстытут імя В. У. Куйбышава па спецыяльнасці «архітэктура» (выкладчыкі архітэктурных дысцыплін Яўген Андрэевіч Ашчэпкаў(руск.) бел., Віталь Сямёнавіч Масленікаў(руск.) бел., Б. І. Аглы[1].
1960—1962 гадах старэйшы архітэктар праектнага інстытута «Дзіпралестранс» у Іркуцку; 1962—1968 гадах старэйшы архітэктар інстытута «Сібакадэмпраект»; у 1968—1975 гадах кіраўнік групы архітэктараў Керчанскага аддзялення Крымскага філіяла «Дзіпраград» у Керчы; у 1975—1991 гадах кіраўнік групы архітэктараў інстытута «Белдзяржпраект» у Мінску[1].
Член Беларускага саюза мастакоў.
Жыла ў Мінску. Памерла 27 сакавіка 2021 года. Пахавана 4 красавіка на Кальварыйскіх могілках[2].
Асноўныя творчыя працы: гандлёвы цэнтр, магазіны «Кветкі», «Тытунь», «Кнігі», плавальны басейн міжнароднага класа у раёне Красная Горка ў Новасібірску (1964—1969, у складзе аўтарскага калектыва), рэканструкцыя грамадскіх будынкаў школ, гасцініцы, кінатэатра, Дома Культуры г. Керчы і Сімферопаля (1969—1975), забудова комплексу адміністрацыйна-вытворчых, навукова-даследчых, навучальных будынкаў па вул. Арджанікідзэ у Керчы[1].
ПТВ на 500 навучэнцаў — комплекс навучальнага будынка, майстэрняў, спартыўнага корпуса, інтэрнаты (1972—1976), інжынерна-лабараторны корпус вытворчага аб’яднання «Тэхэнергахімпрам» па вул. Смолячкова (1978—1986) у Мінску[1].
Жылая забудова цэнтральнай часткі вёскі Слабада Смалявіцкага раёна (1979—1984, у сааўтарстве), інтэрнат на 172 месцы (1980—1986), спецыяльнае канструктарска-тэхналагічнае бюро з вопытнай вытворчасцю Мінскага радыётэхнічнага інстытута па вул. Казлова (1983—1985, пабудаваны ў 1983—1991), акушэрскі корпус на 130 коек 6 клінічнай бальніцы (1986—1989, у сааўтарстве, пабудаваны ў 1990—1992), акушэрскі корпус на 130 коек 5-й клінічнай бальніц у Мінску, прафілакторый—піянерскі лагер на 160 месцаў у раёне хутара Барок Валожынскага раёна (1976, 1978—1981)[1].
З 1988 года праведзена 40 персанальных выставак графікі, акварэлі і станковага жывапісу у каляровым алоўку[1].
Для творчасці Г. Н. Барановской характэрны серыйны падыход (цыклы «Жыровіцкі манастыр», 1989—1999 гг .; «Пасербы Беларусі», 1987—1999 гг .; «Віды Мінска», 1987—2007 гг .; «Стары Арзамас», 1991 г .; «Суздаль», 1989 г .; «Сказ пра Заслаўі», 1992—2007 гг., «Прага», 1987—1995 гг. і інш.). У работах вылучаюцца зменлівыя рысы архітэктуры, прыроды, сціплае абаянне букетаў кветак[2].
У аснове творчага метаду майстра выключна праца з натуры. Тэхнічная манера графічных твораў Галіны Мікалаеўны разнастайная. Гэта акварэль па сырой паперы («Царква прападобнай Еўфрасінні Полацкай», 1992 г .; «Станькава. Скарбніца», 1999 г.), тонкія расцяжкі («Царква св. Казьмы і Даміяна ў Суздалі», 1989 г. .; «Заслаўе. Фарпост», 2005). У апошнія гады Галіна Мікалаеўна працавала і каляровымі алоўкамі[2].
У творчасці Галіны Бараноўскай прысутнічаў увесь дыяпазон відаў пейзажу: лірычны («У старой вярбы», 2006), сімвалічны («Трыадзінства. Сосны на воз. Нарач», 2007 г.), гістарычны («Бярэзіна 2006—1812», 2006), эпічны («у трох курганоў», 2003 г.), інтымны («Зімовы дзень у лесе», 2007 г.), духоўны («у дарозе», 2005)[2].