Вілем дэ Кунінг (нідэрл.: Willem de Kooning; 24 красавіка 1904, Ротэрдам — 19 сакавіка 1997, Лонг-Айленд) — мастак і скульптар другой паловы XX стагоддзя, адзін з лідараў абстрактнага экспрэсіянізму.
Яго бацькі, Леендэрт дэ Кунінг і Карнэлія Нобель, развяліся ў 1907 годзе, і дэ Кунінг жыў спачатку з бацькам, а затым з маці. Да 1924 года наведваў вячэрнія заняткі ў Ратэрдамскай Акадэміі. У 1926 годзе нелегальна выехаў у ЗША, на працягу наступных 70 гадоў жыў і працаваў у Нью-Ёрку. Сябраваў з Аршылам Горкі, які паўплываў на яго творчасць.
Індывідуальная манера дэ Кунінга склалася на мяжы 1930-х і 1940-х гг. пад уплывам Пікаса і Міро. У 1943 годзе ён ажаніўся з вядомай мастачкай Элен Фрыд. У 1950-я гады дэ Кунінг ідзе па шляху прымітывізацыі, распрацоўвае так званыя «фігуратыўныя абстракцыі».
З часам палотны дэ Кунінга напаўняюцца пейзажнымі матывамі, становяцца ўсё менш прадметнымі. Прыцягненне да наўмыснай дэкаратыўнасці пераважае ў працах яго позняга перыяду, ускладненага алкагалізмам і хваробай Альцгеймера. Нягледзячы на неадназначны характар творчасці дэ Кунінга, ён стаў першым мастаком, удастоеным Імператарскай прэміі.
У 2006 годзе яго трэцяя карціна з серыі «Жанчыны» была прададзена за 137,5 млн долараў, стаўшы другім паводле цаны творам мастацтва ў гісторыі (цяпер займае трэцяе месца)[12].