Віктар Якаўлевіч Прушак (нар. 24 студзеня 1956, в. Ямінск, Любанскі раён, Мінская вобласць) — беларускі вучоны ў галіне геатэхналогіі і горнага машынабудавання. Член-карэспандэнт (2014), акадэмік НАН Беларусі (2021)[1], доктар тэхнічных навук (2000), прафесар (2001). Заслужаны вынаходнік Рэспублікі Беларусь (2012). Ганаровы грамадзянін г. Любані (2006).
Скончыў Наваполацкі політэхнічны інстытут (1978).
У 1978 працаваў на Гомельскім ліцейным заводзе «Цэнтраліт». З 1980 года на Салігорскім ліцейна-механічным заводзе, з 1988 года дырэктар будуемага Салігорскага завода тэхналагічнага абсталявання.
З 1993 года дырэктар Інстытута праблем рэсурсазберажэння, з 1999 года тэхнічны дырэктар, з 2017 года дырэктар ЗАТ «Салігорскі Інстытут праблем рэсурсазберажэння з доследнай вытворчасцю»[2].
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь у галіне навукі і тэхнікі (2000, у аўтарскім калектыве) — за працу «Парашковыя ахоўныя пакрыцці: тэорыя, тэхналогія, практыка».
Узнагароджаны медалём «За працоўныя заслугі» (2006).
Распрацаваў рэсурсазберагальныя тэхналогіі падземнай распрацоўкі саляных пластоў у складаных горна-геалагічных умовах, спосабы прадухілення газадынамічных з’яў у калійных рудніках, спосабы павышэння ўстойлівасці горных выпрацовак. Устанавіў заканамернасці праявы горнага ціску ў пародным масіве паблізу горных выпрацовак Старобінскага радовішча, Асаблівасці ўзаемадзеяння інжынерных канструкцый з пародным масівам на глыбокіх гарызонтах, асаблівасці зруху зямной паверхні ва ўмовах развіцця слупковых сістэм распрацоўкі. Распрацаваў геафізічныя мадэлі ўзаемадзеяння выканаўчых органаў горных машын з напружана-дэфармаваным горным масівам, вызначыў заканамернасці пабудовы забойных лавакомплексаў, механізмы ўплыву горнага ціску на праходчыя і ачышчальныя комплексы. Прапанаваў рашэнні па аптымізацыі тэхналогіі перапрацоўкі хлорыстага калію.
Аўтар больш за 290 навуковых прац, у тым ліку 12 манаграфій, 166 патэнтаў на вынаходствы.