Васіль Іванавіч Вайнонен (руск.: Васи́лий Ива́нович Вайно́нен; 1901—1964) — рускі савецкі артыст балета і балетмайстар. Заслужаны артыст РСФСР (1939). Лаўрэат дзвюх Сталінскіх прэмій (1947, 1949).
Васіль Вайнонен нарадзіўся 8 (21) лютага 1901 года ў Пецярбургу. Пасля заканчэння ў 1919 годзе Петраградскага харэаграфічнага вучылішча (клас Уладзіміра Панамарова) да 1938 года працаваў у Ленінградскім тэатры оперы і балета імя Кірава, дзе выконваў невялікія характарныя партыі.
Працу балетмайстра пачаў у 1920-я гады з пастаноўкі канцэртных нумароў. Першая вялікая праца — пастаноўка балета «Залаты век» Дзмітрыя Шастаковіча ў 1930 годзе. У 1932 годзе ў Ленінградскім тэатры оперы і балета ажыццявіў пастаноўку балета «Полымя Парыжа» Барыса Асаф’ева, праз год стварыў новую рэдакцыю (1933), а ў 1947 годзе перанёс яго ў Вялікі тэатр. Балет Пятра Чайкоўскага «Шчаўкунок» быў пастаўлены ў 1934 годзе ў Тэатры імя Кірава, а ў 1938 годзе — у Вялікім тэатры.
Творчасць балетмайстра прыпала на гады станаўлення сацыялістычнага мастацтва, калі да ўсіх відаў мастацтва прад’яўляліся патрабаванні сацыялістычнага рэалізму. У дачыненні да балета гэтыя патрабаванні патрабавалі істотных новаўвядзенняў. Наватарства Вайнонена адбілася ў збліжэнні з рэальнасцю, пастаноўцы масавых танцаў, выкарыстанні фальклору, напрыклад танца баскаў у балеце «Полымя Парыжа». Роля кардэбалета, які прадстаўляў народ, значна ўзрасла, ён стаў актыўным персанажам. Мужчынскія групавыя танцы былі з’явай прынцыпова новай для балета, яны забяспечвалі гераізацыю спектакля, у спектаклях пераважаў бравурны, актыўны пачатак. Атрыманыя Вайноненам узнагароды (Сталінскія прэміі) сведчаць аб прыняцці яго творчых метадаў камуністычнымі ідэолагамі.
У 1951—1953 гадах узначальваў балетную трупу Новасібірскага тэатра оперы і балета.
Быў жанаты з Клаўдзіяй Армашэўскай, пасля смерці балетмайстра ўдава пакінула ўспаміны пра яго. В. І. Вайнонен памёр 23 сакавіка 1964 года. Пахаваны ў Маскве на Новадзявочых могілках.