Ваенны гарадок — спецыяльная тэрыторыя з будынкамі, якія прызначаныя для размяшчэння ў іх адной альбо некалькіх воінскіх частак, устаноў, ваенна-навучальных устаноў, прадпрыемстваў узброеных сіл[1].
Арганізацыя ваенных гарадкоў на Захадзе прыкладна падобная з прынятай на постсавецкай прасторы[2].
За захаванне статутнага парадку і функцыянаванне аб’ектаў ваеннага гарадка адказвае камандзір вайсковай часткі, якая размяшчаецца ў ім.
У выпадку размяшчэння ў ваенным гарадку некалькіх воінскіх частак і ўстаноў, загадам начальніка гарнізона вызначаецца старэйшы ваеннага гарадка, распараджэння якога з’яўляюцца абавязковымі для ўсіх вайскоўцаў гарадка[2] і асоб, якія знаходзяцца на тэрыторыі ваеннага гарадка.
Ваенны гарадок звычайна разбіваецца на наступныя тэрыторыі (участкі) пад размяшчэнне наступных аб’ектаў[3][2]:
Па-за ваеннага гарадка размяшчаюцца аб’екты, неабходныя для забеспячэння баявой падрыхтоўкі: навучальныя стрэльбішчы, танкадромы, аўтадромы, інжынерныя палігоны[2].
Ахова ваеннага гарадка і парадак пропуску на яго тэрыторыю (прапускны рэжым) арганізуецца загадам камандзіра часткі альбо старэйшым ваеннага гарадка ў залежнасці ад важнасці аб’ектаў, якія знаходзяцца ў ім[4].
Для выканання прапускнога рэжыму ствараюцца кантрольна-прапускныя пункты (КПП) для забеспячэння пропуску (выхаду) вайскоўцаў і грамадзянскіх асоб, якія прыбываюць (змяншальных), а таксама вынасу або вывазу (увозу) якой-небудзь маёмасці[5].
Нарматыўна-прававымі актамі, якія рэгламентуюць ахову ваеннага гарадка і прапускны рэжым на яго тэрыторыю, ва УС СССР з’яўляўся Статут гарнізоннай і каравульнай службы (СГіКС"), загады і інструкцыі.