Браніслаў Іосіфавіч Фірага (нар. 9 ліпеня 1935, вёска Мсціж, Барысаўскі раён, Мінская вобласць) — доктар тэхнічных навук (1985), прафесар Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта, спецыяліст у галіне электрапрывада[ru] і сілавой электронікі[ru].
Нарадзіўся 9 ліпеня 1935 года ў вёсцы Мсціж Барысаўскага раёна. Беларус. У 1951 годзе з адзнакай скончыў сямігодку, у 1955 годзе — Мінскі політэхнічны тэхнікум па спецыяльнасці «Электраабсталяванне прамысловых прадпрыемстваў» з адзнакай. Паступіў у Ленінградскі політэхнічны інстытут імя М. І. Калініна, які скончыў з адзнакай у 1961 годзе па спецыяльнасці «Электрыфікацыя прамысловых прадпрыемстваў»; у час вучобы атрымліваў Сталінскую стыпендыю.
З 1961 па 1963 гады працаваў у Мінскім філіяле Навукова-даследчага інстытута тэхналогіі аўтамабільнай прамысловасці на пасадах інжынера-канструктара, старшага інжынера (1961), вядучага інжынера (1962), кіраўніка групы канструктарскага аддзела (1962—1963).
У 1963—1966 гадах — аспірант кафедры «Электрычныя машыны і электрапрывад» Беларускага політэхнічнага інстытута, затым працаваў на гэтай кафедры асістэнтам (1966—1967), старшым выкладчыкам (1967—1968), дацэнтам (1967—1973, 1975—1977).
Кандыдацкую дысертацыю па распрацоўцы і даследаванні тырыстарнага пераўтваральніка частаты для кіравання асінхронным электрарухавіком абараніў у 1966 годзе, доктарскую дысертацыю — у 1984 годзе ў Інстытуце электрадынамікі Акадэміі навук Украіны[uk] па тэорыі і даследаванню сістэмы «тырыстарны цыклаканвертар — асінхронны электрарухавік». Кандыдат тэхнічных навук (1967), дацэнт (1971), доктар тэхнічных навук (1985), прафесар (1986).
У 1973—1975 гадах — старшы навуковы супрацоўнік кафедры электраабсталявання і аўтаматызацыі прамысловых установак БПІ. З 1977 па 1988 год — загадчык кафедры электраабсталявання і аўтаматызацыі прамысловых установак, у 1988—1997 гадах — загадчык кафедры «Электрапрывад і аўтаматызацыя прамысловых установак і тэхналагічных комплексаў» Беларускага політэхнічнага інстытута. З 1997 года — прафесар гэтай кафедры.
Карпаратыўны член Інстытута інжынірынгу і тэхналогій[en] (англ. MIEE, 1995), хартыйны інжынер Інжынернай рады Вялікабрытаніі (CEng). Член экспертнай рады Вышэйшай атэстацыйнай камісіі Рэспублікі Беларусь (1998), навукова-тэхнічнага савета Міністэрства прамысловасці, двух саветаў па абароне дысертацый.
Навуковыя зацікаўленні — тэорыя электрапрывада, частотнае кіраванне асінхронных электрарухавікоў, сілавая пераўтваральная тэхніка.
Мае 255 навуковых прац, у тым ліку 3 манаграфіі, 3 навучальныя кнігі, больш за 120 навуковых артыкулаў і апублікаваных дакладаў, 33 вынаходніцтвы. Падрыхтаваў шэсць кандыдатаў тэхнічных навук.
Узнагароджаны Ганаровай граматай Міністэрства вышэйшай і сярэдняй спецыяльнай адукацыі БССР (1980), нагрудным знакам «За выдатныя поспехі ў працы ў галіне вышэйшай адукацыі» (1987), медалём «Ветэран працы» (1988), Ганаровай граматай Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь (1992). Афіцэр Ордэна Брытанскай імперыі 4-й ступені (OBE).