Бораўскі радыус — радыус найбліжэйшай да ядра арбіты электрона атама вадароду ў мадэлі атама, якая была прапанавана Нільсам Борам у 1913 г. і стала прадвесніцай квантавай механікі. У мадэлі электроны рухаюцца па кругавых арбітах вакол ядра, пры гэтым арбіты электронаў могуць размяшчацца толькі на пэўных адлегласцях ад ядра, у залежнасці ад іх энергіі.
Бораўскі радыус мае значэнне 5,2917720859(36)·10−11 м [1] (лічбы ў дужках паказваюць хібнасць у апошніх значных лічбах на ўзроўні 1σ), гэта значыць прыблізна 53 пм або 0,53 Ангстрэма. Гэта значэнне можа быць вылічана ў тэрмінах іншых фізічных канстант
a
0
=
4 π
ε
0
ℏ
2
m
e
e
2
=
ℏ
m
e
c α
=
h
2 π
m
e
α c
,
{\displaystyle ~a_{0}={{4\pi \varepsilon _{0}\hbar ^{2}} \over {m_{e}e^{2}}}={{\hbar } \over {m_{e}c\alpha }}={\frac {h}{2\pi m_{e}\alpha c}},}
дзе
ε
0
{\displaystyle \varepsilon _{0}}
ℏ
{\displaystyle \hbar }
m
e
{\displaystyle m_{e}}
e
{\displaystyle e}
— элементарны электрычны зарад;
c
{\displaystyle c}
α
{\displaystyle \alpha }
— пастаянная тонкай структуры. Бораўскі радыус часта выкарыстоўваецца ў атамнай фізіцы ў якасці атамнай адзінкі даўжыні. Вызначэнне бораўскага радыуса ўключае не прыведзеную, а звычайную масу электрона і, такім чынам, радыус Бора не дакладна роўны радыусу арбіты электрона ў атаме вадароду. Гэта зроблена для зручнасці: бораўскі радыус у такім выглядзе ўзнікае ва ўраўненнях, якія апісваюць і іншыя атамы, дзе выраз для прыведзенай масы адрозніваецца ад атама вадароду. Калі б вызначэнне бораўскага радыуса ўключала прыведзеную масу вадароду, то ва ўраўненні, якія апісваюць іншыя атамы, неабходна было б уключыць больш складаны выраз.
Парадокс, які не можа вырашыць мадэль Бора, заключаецца ў тым, што, паводле тэорыі Максвела, электрон, які верціцца, пастаянна выпраменьвае энергію і, у рэшце рэшт, павінен зваліцца на ядро, чаго не адбываецца ў рэчаіснасці. Гэтая супярэчнасць была пасля растлумачана квантавай механікай.