wd wp Пошук:
    ⬜

    Баранец звычайны

    Баранец звычайны (Huperzia selago) — від вечназялёных травяністых раслін сямейства баранцовых[2].

    Назва

    Родавая назва Huperzia дадзена ў гонар нямецкага батаніка Іагана Хуперца(шведск.) бел.[3]; відавы эпітэт selago — лацінізаваная кельцкая назва расліны[4].

    Батанічнае апісанне

    Huperzia selago. Батанічная ілюстрацыя з кнігі К. А. М. Ліндмана «Bilder ur Nordens Flora», 1917—1926

    Вечназялёная паўзучая травяністая споравая шматгадовая расліна вышынёй 6-30 см са слабаразвітай каранёвай сістэмай.

    Карэнішча кароткае[2].

    Сцеблы ўзыходнымя або прамастаячыя[2], аблісцелыя, дыхатамічна галінастыя, укараняюцца ля асновы і ўтвараюць акуратныя, амаль круглыя, друзлыя дзярнінкі. Па гэтых прыкметах баранец добра адрозніваецца ад іншых дзеразовых. Узрост дзярнін можа перавышаць 100 гадоў; гадавы прырост вагаецца ад 1 да 4 см[5].

    Лісце (філоіды) цвёрдае вузкаланцэтнае суцэльнакрайняе або каля верхавінкі слабазубчастае, прыціснутае або злёгку адагнутае, размешчана спіралямі накшталт чарапіцы, больш ці менш прыціснутае да восі парасткаў. Яно скурыстае і жорсткае.

    Спараносныя каласкі (страбілы) не ўтвараюцца. Спарангіі жаўтаватыя, знаходзяцца па аднаму ў пазухах спарафілаў, якія па форме, памеру і колеру не адрозніваюцца ад вегетатыўных лісцяў. Спарафілы ўтвараюць спараносныя зоны ў верхняй, а нярэдка і ў сярэдняй частцы парасткаў. Часам на іх месцы фармуюцца патоўшчаныя вывадкавыя пупышкі.

    Пашырэнне і экалогія

    Галарктычны, таежны від. Пашырэнне: лясная і лесатундравая зоны абоіх паўшар’яў, Каўказ, горы Сярэдняй Азіі, Грэнландыя.

    Тыповыя месцы росту віду звязаныя з цёмнахваёвых лясамі на кіслых ападзоленых глебах. Расце таксама ў яловых лясах і ў вільготных змешаных і бярозава-рознатраўна супольнасцях, радзей у хваёвых лясах і алешніках па дне лясных яраў, ускраінах балот, часта разам з дзеразой гадавой (Lycopodium annotinum). Патрабуе пастаяннага нязначнага асвятлення і ўмеранага ўвільгатнення. Пры поўным асвятленні пасля вырубак хутка знікае.

    У Расіі распаўсюджаны ад Новай Зямлі да Каўказа ўключна. Сустракаецца таксама на Алтаі, у Краснаярскім краі, на поўдні Іркуцкай вобласці, на поўначы Якуціі, на Камчатцы, у Прыамур’і, на Курыльскіх астравах і на Чукотцы.

    У Беларусі знаходзіцца паблізу паўднёвай мяжы арэала, расце ў ялова-чарнічных, ясеневых, чорнаальховых лясах, але сустракаецца вельмі рэдка, у невялікіх колькасцях[2]. Расце асобнымі курцінамі і невялікімі групамі. Вядомы звыш 50 месцазнаходжанняў, пераважна ў паўночных, заходніх і цэнтральных раёнах, на поўдні — рэдкі, у паўднёва-ўсходняй частцы тэрыторыі адсутнічае.

    Занесены ў Чырвоную кнігу Беларусі, Рэспублікі Мардовія, Ханты-Мансійскай аўтаномнай акругі, Цюменскай вобласці, Смаленскай вобласці, Яраслаўскай вобласці, Разанскай вобласці.

    Асаблівасці біялогіі

    Размнажэнне споравае і вегетатыўнае. На Беларусі спараносіць у ліпені. У Сярэдняй Расіі споры спеюць у ліпені — жніўні[5].

    Хімічны склад

    Трава баранца звычайнага змяшчае 0,13—1,02 % алкалоідаў (лікападзін, нікацін, клавацін, клавататаксін, псеўдаселагін, селагін, селаганін, серацідзін, хуперазін А і інш.)[6][7][8]. Для ўсіх відаў дзеразы характэрна наяўнасць больш за дзясятку трытэрпеноідаў сератанавага тыпу[9]. У спорах каля 50 % алею[10].

    Значэнне і выкарыстанне

    Расліна ўжываецца ў медыцыне, часам выкарыстоўваецца як інсектыцыд; раней з яе атрымлівалі жоўтую фарбу для афарбоўкі воўны[5]. Доўгія сцеблы дзеразы таксама выкарыстоўвалі для ўпрыгожвання памяшканняў, а ў некаторых мясцовасцях на могілках часам можна сустрэць вянкі з дзеразы. Такое выкарыстанне прывяло да рэдкасці гэтых у агульным даволі распаўсюджаных у іглічных лясах раслін.

    Лекавае выкарыстанне

    Лекавая сыравіна

    У якасці лекавай сыравіны выкарыстоўваецца трава баранца звычайнага — лац.: Herba Huperziae selaginis[2]. Траву збіраюць у жніўні — верасні, пасля заканчэння споранашэння, зразаючы зялёную і жаўтлявую часткі парасткаў, не выдзіраючы іх з глебы і не пашкоджваючы пры гэтым каранёвую сістэмы. Сушаць у сушылках пры тэмпературы 50 °C або ў памяшканнях з добрай вентыляцыяй, расклаўшы сыравіну тонкім пластом на тканіны[4].

    Фармакалагічныя ўласцівасці

    Пры выпадковым ўжыванні адвара баранца ў выглядзе гарбаты назіраецца потлівасць, дыярэя, курчы, галавакружэнне, парушэнне маўлення, абумоўленае зварачальным інгібіраваннем ацэцілхалінэстэразы мозгу хуперазінам А[11]. Падобнымі таксічнымі праявамі валодаюць селагін, лікападзін і клавацін[6]. Трава змяшчае алкалоід селягін і флавонавы кверцэцінавы гліказід жоўтага колеру[2]. Згодна з вынікамі эксперыментальных даследаванняў, селагін валодае курарападобным, ванітавым, міяпічным дзеяннем[12].

    Зноскі

    1. ↑ Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь.. — Минск: «Наука и техника», 1967. — С. 78. — 160 с. — 2 350 экз.
    2. 1 2 3 4 5 6 Плаун-баранец // Лекарственные растения и их применение. — 5-е, перераб. и. доп.. — Мн.: «Наука и техника», 1974. — С. 69-70. — 592 с. — 120 000 экз.
    3. ↑ Gledhill D. The Names of Plants. — 4th ed. — Cambridge University Press, 2008. — P. 205. — ISBN 9780521866453.
    4. 1 2 Блинова К. Ф. и др. Баранец обыкновенный // Ботанико-фармакогностический словарь: Справ. пособие / Под ред. К. Ф. Блиновой, Г. П. Яковлева. — м: Высш. шк., 1990. — С. 169. — ISBN 5-06-000085-0.
    5. 1 2 3 Губанов и др., 2002
    6. 1 2 Ефремов А. П. Смертоносные растения и грибы. — М.: Оверлей, 2001. — 176 с.
    7. ↑ Швабер И. Г., Розенцвейг П. Э. К изучению действующих веществ травы плауна-баранца. — Тр. Лен. хим.-фармац. ин-та. — 1964. — С. 214—222.
    8. ↑ Staerk D. et al. Selagoline, a new alkaloid from Huperzia selago // Nat. Prod. Res.. — 2004. — Vol. 18(3). — P. 197—203.
    9. ↑ Zhou H. et al. Serratane-type tripertenoids from Hupersia serrata // Nat. Prod. Res.. — 2004. — Vol. 15(8). — P. 453—459.
    10. ↑ Дорофеев А. М., Сюборова С. Ф. Они не должы исчезнуть: Книга для учащихся — Мн.: Народная асвета, 1987. — 200 с.: ил. — 89 000 экз. — С. 130.(руск.)
    11. ↑ Felgenhauer N. et al. Intoxication with huperzia A, a potent anticholinesterase found in the fir club moss. — 2000. — Vol. 38(7). — P. 803-808.
    12. ↑ Растительные ресурсы России и сопредельных государств: часть 1 — семейства Lycopodiaceae — Ephedraceae. — СПб., 1996. — 571 с.

    Літаратура

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (7):
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Чырвоная кніга Беларусі
    Катэгорыя·Лекавыя расліны
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з непрацоўнымі спасылкамі
    Катэгорыя·Расліны паводле алфавіта
    Катэгорыя·Баранцовыя
    Катэгорыя·Старонкі з нелікавымі аргументамі formatnum