У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Балтыйскі федэральны ўніверсітэт імя Імануіла Канта. Балтыйскі ўніверсітэт у выгнанні функцыянаваў у Германіі ў 1946—1949 гадах у лагерах для перамешчаных асоб, дзе пасля заканчэння Другой сусветнай вайны было шмат бежанцаў з Эстоніі, Латвіі і Літвы.
Універсітэт пачаў працаваць 14 сакавіка 1946 года ў Гамбургу ў брытанскай зоне акупацыі Германіі. У канцы першага семестра ў ім было 1025 студэнтаў і 131 выкладчык. Фінансавую і іншую неабходную падтрымку ўніверсітэту аказвалі UNRRA, Сусветная лютэранская федэрацыя і іншыя арганізацыі. У пачатку 1947 года ўніверсітэт пераехаў у памяшканне былой школы люфтвафэ ў Пінебергу і стаў называцца Навучальны цэнтр для перамешчаных асоб. Першым рэктарам Балтыйскага ўніверсітэта стаў эстонскі астраном Эрнст Эпік пазней яго змяніў літоўскі археолаг Ёнас Пузінас літ.: Jonas Puzinas. Універсітэт быў закрыты ў верасні 1949 года паколькі да гэтага часу большасць студэнтаў і выкладчыкаў універсітэта з’ехалі з Германіі на пастаяннае месца жыхарства ў іншыя краіны. [1]
Агулам 76 студэнтаў скончылі Балтыйскі ўніверсітэт, з іх 53 латышы, 16 літоўцаў і 7 эстонцаў. Многія іншыя працягнулі сваю адукацыю ў іншых універсітэтах.
Балтыйскі ўніверсітэт для перамешчаных асоб з прыблізна 170 штатнымі прафесарамі і 1200 студэнтамі на васьмі факультэтах і 13 падраздзяленнях працаваў на працягу трох семестраў.[2]
Узначальвалі ўніверсітэт прэзідэнт і віцэ-прэзідэнт а таксама тры рэктары — па адным ад кожнай з краін для бежанцаў, з якіх універсітэт і быў створаны. Былі створаны факультэты:
