Аўгуст Людвіг Шлёцэр (ням.: August Ludwig von Schlozer; 5 ліпеня 1735, Гагштат — 9 верасня 1809, Гётынген) — нямецкі і расійскі гісторык, філолаг, публіцыст і статыстык.
Вучыўся ва універсітэтах Вітэнберга і Гётынгена. У 1761 прыехаў у Расійскую імперыю ў якасці хатняга настаўніка для дзяцей гісторыка Г. Мілера. Па яго пратэкцыі трапіў у імператарскую акадэмію навук дзе працаваў у 1761-1767, ад’юнкт з 1762. Шлёцэр першы, хто заняўся вывучэннем арыгінала Радзівілаўскага летапісу які трапіў у бібліятэку акадэміі падчас Сямігадовай вайны. Ганаровы член і прафесар рускай гісторыі акадэміі з 1765. Адзін з аўтараў так званай «нарманскай тэорыі» узнікнення дзяржаўнасці ва Усходняй Еўропе — Русі. Вёў навуковую палеміку з М. В. Ламаносавым, садзейнічаў публікацыі «Гісторыі Расійскай» В. М. Тацішчава. У 1768 вярнуўся ў Германію, атрымаў месца прафесара Гётынгенскога універсітэта, выкладаў гісторыю і статыстыку. 3 1769 — замежны ганаровы член Расійскай імператарскай акадэміі навук. Аўтар прац па старажытнаславянскай граматыцы, гісторыі, палеаграфіі. У 1803 за працы па гісторыі ўзнагароджаны расійскім ордэнам св. Уладзіміра IV ступені і атрымаў дваранскую годнасць. 3 1804 член Таварыства гісторыі і старажытнасцяў расійскіх. У апошнія гады жыцця прызнаў і даказваў аўтэнтычнасць «Слова пра паход Ігараў». Працы Шлёцэра мелі вялікі навуковы рэзананс у расійскай гістарыяграфіі 2-ой паловы XVIII — XX ст.