У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Манцэвіч. Анастасія Пятроўна Манцэвіч (1899, Санкт-Пецярбург, Расія — 1982, Ленінград) — савецкі навуковец-археолаг беларускага паходжання, кандыдат гістарычных навук, буйны спецыяліст у галіне Паўночнага Прычарнамор’я, скіфскай, фракійскай і антычнай культуры.
Нарадзілася ў 1899 годзе ў Санкт-Пецярбургу ў сям’і выхадца з беларускіх сялян вёскі Іказнь, цяпер Браслаўскі раён Віцебскай вобласці, Пятра Паўлавіча Манцэвіча. Стрыечная сястра Флора Манцэвіча.
З 1924 года працавала ў Эрмітажы. Спачатку навуковым супрацоўнікам скіфскай секцыі Эліна-скіфскага аддзялення, а ў 1931 г. — у год арганізацыі Аддзела гісторыі першабытнай культуры — ўзначаліла яе.
У гады Вялікай Айчыннай вайны А. П. Манцэвіч ўдзельнічала ў эвакуацыі калекцый Эрмітажа, у 1941—1942 гг. знаходзілася ў блакадным Ленінградзе. З 1942 па 1944 г. працавала ў шпіталях Ленінградскага фронту і горада Петрапаўлаўска.
У пасляваенныя гады А. П. Манцэвіч пастаянна займалася навуковай апрацоўкай разнастайнага скіфскага матэрыялу, працягвала працу па вывучэнні скіфскіх старажытнасцяў, якія захоўваюцца ў Эрмітажы і здабытых новымі раскопкамі скіфскіх курганоў у Паўночным Прычарнамор’і.
![]() |
Яна заўсёды была ў курсе новых археалагічных адкрыццяў, імгненна адгукалася на іх і прапаноўвала свае ацэнкі.[3] | ![]() |
Доўгі час А. П. Манцэвіч была членам Таварыства дружбы СССР — Балгарыя.
Памерла ў 1982 годзе ў Ленінградзе.
Анастасія Пятроўна Манцэвіч, кандыдат гістарычных навук, была буйным спецыялістам у галіне старажытнай гісторыі Паўночнага Прычарнамор’я, бліскучым знаўцам скіфскай, Фракійскай і антычнай культуры. Яе пяру належыць каля 70 работ, надрукаваных у розных савецкіх і замежных выданнях.
Асноўным напрамкам навуковай дзейнасці А. П. Манцэвіч быў ўсебаковы аналіз асобных катэгорый вырабаў скіфскай культуры, сусветна вядомых шэдэўраў элінаў-скіфскай тарэўтыкі, якія захоўваюцца ў Эрмітажы.
А. П. Манцэвіч былі ўласцівыя выдатнае валоданне матэрыялам, шырокая эрудыцыя, веданне і разуменне старажытных рэчаў. Выключнае значэнне ў яе навуковых даследаваннях мелі праблемы франка-скіфскіх сувязяў, узаемаўплыў варварскай і грэчаскай культур.
Яна неаднаразова прадстаўляла савецкую скіфалогію на міжнародных сімпозіумах: у Балгарыі (1962, 1976), Югаславіі (1971), Румыніі (1976), дзе яе даклады нязменна прыцягвалі вялікую ўвагу навукоўцаў.
А. П. Манцэвіч заўсёды шырока дзялілася сваімі ведамі і досведам як са спецыялістамі, так і з навукоўцамі-пачаткоўцамі.
Асаблівае месца ў творчасці А. П. Манцэвіч займаў Курган Салоха.[4]
Першая праца, прысвечаная датаванню гэтага скіфскага помніка, была апублікаваная ёй у 1945 г. і затым на працягу амаль сарака гадоў А. П. Манцэвіч пастаянна звярталася да розных матэрыялаў кургана, перш за ўсё надаючы ўвагу ўнікальным вырабам старажытных майстроў: залатому грэбеню, параднаму мячу і інш.
У гады Вялікай Айчыннай вайны Анастасія Пятроўна Манцэвіч ўдзельнічала ў эвакуацыі калекцый Эрмітажа.
У пасляваенныя гады А. П. Манцэвіч працягвала сваю плённую працу па вывучэнні скіфскіх старажытнасцяў, якія захоўваюцца ў Эрмітажы і здабытых новымі раскопкамі скіфскіх курганоў у Паўночным Прычарнамор’і. Яна заўсёды была ў курсе новых археалагічных адкрыццяў, імгненна адгукалася на іх і прапаноўвала свае ацэнкі.
Навуковыя інтарэсы А. П. Манцэвіч былі надзвычай шырокія. Акрамя даследавання матэрыялаў самага дарагога ёй скіфскага кургана Салоха, яе заўсёды асабліва цікавілі і былі блізкія сваёй складанасцю і дыскусійнасцю праблемы скіфа-грэчаскіх і скіфа-фракійскіх стасункаў, ўзаемапранікнення элементаў варварскага і элінскага мастацтваў.[4]
Спецыялістам-скифологам добра вядомая настойлівасць з якой А. П. Манцэвіч выяўляла элементы фракійскай культуры ў скіфскіх помніках Паўночнага Прычарнамор’я. Многія з яе «фракійскіх» атрыбуцый не ўяўляюцца скіфолагам цалкам пераканаўчымі, хоць А. П. Манцэвіч была адным з найлепшых знаўцаў скіфскіх рэчаў. Але А. П. Манцэвіч мела, несумненна, рацыю ў адным: ўзаемаўплыў скіфскага і фракійскага свету быў значна больш глыбокім, чым гэта звычайна ўяўлялася.
Знаходкі вялікай колькасці фракійскіх вырабаў у скіфскіх помніках, зробленыя украінскімі археолагамі, пацвярджаюць асноўную навуковую ідэю А. П. Манцэвіч.
Парадный меч из кургана Солоха // Древние фракийцы в Северном Причерноморье // МИА. № 150. М., 1969. С. 96-118.