Аляксандр Фёдаравіч Ільюшчанка (нар. 26 мая 1956, г. Мінск) — беларускі навуковец у вобласці парашковай металургіі і кампазіцыйных матэрыялаў. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2021[1], член-карэспандэнт з 2009), доктар тэхнічных навук (1998), прафесар (2001). Акадэмік Беларускай інжынернай акадэміі (1997).
Скончыў у 1978 годзе Беларускі політэхнічны інстытут. З 1978 г. інжынер, загадчык групы, загадчык лабараторыі, загадчык аддзялення, з 1997 г. дырэктар Дзяржаўнай навуковай установы «Інстытут парашковай металургіі імя акадэміка А.У. Романа». З 2005 г. генеральны дырэктар Дзяржаўнага навукова-вытворчага аб’яднання парашковай металургіі — дырэктар дзяржаўнай навуковай установы «Інстытут парашковай металургіі». З 2009 г. член Прэзідыума Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. Член рэдкалегій часопісаў «Даклады НАН Беларусі», «Весці НАН Беларусі», «Трэнне і знос», «Механіка машын, механізмаў і матэрыялаў».
Навуковыя працы ў вобласці парашковай металургіі, кампазіцыйных матэрыялаў, газатэрмічных пакрыццяў. Зрабіў істотны ўнёсак у распрацоўку тэарэтычных асноў фарміравання пакрыццяў, якія наносяцца з выкарыстаннем высокаэнергетычных метадаў распылення. Распрацаваў асновы новага навуковага кірунку — парашковага высокатэмпературнага матэрыялазнаўства, тэорыі фазавых і структурных ператварэнняў у сплавах на кобальтавай і нікелевай асновах у цеплатрывалых пакрыццях пры рабочых тэмпературах 600—1150 °C. Распрацаваў гаму прынцыпова новых матэрыялаў і засцерагальных пакрыццяў для газатурбінных рухавікоў, дэталяў энергетычнага абсталявання і нафтахіміі, шэраг кампазіцыйных матэрыялаў на аснове металічных сплаваў, металакерамічных, керамічных і алмазазмяшчальных кампазіцыйных парашкоў, прынцыпова новых кампазіцый на аснове тау-барыдаў, сплаваў з аморфнай структурай, суперсплаваў, алюмінідаў жалеза, гідроксіапатыту. Распрацаваў фізічныя прынцыпы стварэння новага класа матэрыялаў — дысперснаўмацаваных, метадамі ўнутранага акіслення тугаплаўкіх сплаваў з высокімі значэннямі высокатэмпературнай трываласці і нізкатэмпературнай пластычнасці, метадамі СВС, дэтанацыйнага сінтэзу.
Аўтар больш як 550 навуковых прац, у т.л. 17 манаграфій і кніг, 55 вынаходстваў і патэнтаў.
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь у галіне навукі і тэхнікі (2000, у аўтарскім калектыве) — за працу «Парашковыя ахоўныя пакрыцці: тэорыя, тэхналогія, практыка», прэмія Расійскай акадэміі навук і Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі 2012 г. за выдатныя навуковыя вынікі, атрыманыя ў час сумесных даследаванняў па цыкле прац «Нанаструктурныя парашковыя канструкцыйныя матэрыялы і пакрыцці: праектаванне, сінтэз, апрацоўка і прымяненне».
Узнагароджаны медалём Францыска Скарыны (2006), ордэнам Айчыны III ступені (2018).