Карл фон Ліней (шведск.: Carolus Linnaeus; 23 мая 1707, Росхульт, Смоланд, Швецыя — 10 студзеня 1778, Упсала, Швецыя) — вядомы шведскі прыродазнавец, батанік і заолаг, заклаў асновы біялагічнай бiнамiнальнай наменклатурнай сістэмы, якая выкарыстоўваецца і дагэтуль, крэацыянiст. Карл Ліней лічыцца «самым вядомым батанікам усіх часоў»[10].
Нарадзіўся ў сям’і вясковага пастара. Бацькі хацелі, каб Карл стаў святаром, але яго з юнацтва захапляла прыродазнаўчая гісторыя, асабліва батаніка. Гэтыя заняткі заахвочваў мясцовы лекар, які параіў Лінею абраць прафесію медыка, бо тымчасова батаніка лічылася часткай фармакалогіі. У 1727 г. Ліней паступіў у Лундскі ўніверсітэт, пазней перайшоў у Упсальскі ўніверсітэт, дзе выкладанне батанікі і медыцыны было лепш. У Упсале працаваў разам з Улафам Цэльсіем, тэолагам і батанікам-аматарам, якія ўдзельнічаў у падрыхтоўцы кнігі Біблейская батаніка (Hierobotanicum) — пераліку раслін, згаданых у Бібліі. У 1729 г. у якасці навагодняга падарунку Цэльсію Ліней напісаў эсэ «Уводзіны да змовін раслін» (Praeludia sponsalorum plantarun), у якім паэтычна апісаў працэс размнажэння раслін. У 1731 г., абараніўшы дысертацыю, Ліней стаў асістэнтам прафесара батанікі О. Рудбека. У наступным годзе здзейсніў вандроўку па Лапландыі, збіраючы ўзоры раслін. Упсальскае навуковае таварыства, якое субсідавала гэту працу, апублікавала пра яе толькі кароткую справаздачу — «Флора Лапландыі» (Flora Lapponica). Падрабязная праца Лінея пра расліны Лапландыі выйшла толькі ў 1737 г., а жыва напісаны дзённік экспедыцыі «Лапландскае быццё» (Lachesis Lapponica) выйшаў ужо пасля смерці Лінея ў лацінскім перакладзе.
У 1733—1734 г. Ліней чытаў лекцыі і вёў навуковую працу ва ўніверсітэце, напісаў шэраг кніг і артыкулаў. Аднак працяг медыцынскай кар’еры па традыцыі патрабаваў атрымання навуковай ступені за мяжой. У 1735 г. Ліней паступіў у Хардэрвейкскі ўніверсітэт у Нідэрландах, дзе ў тым жа годзе атрымаў ступень доктара медыцыны. У Нідэрландах зблізіўся з вядомым лейдэнскім урачом Германам Бургавэ, які парэкамендаваў Лінея бургамістру Амстэрдама Георгу Кліфарту, захопленаму садоўніку, які сабраў калекцыю экзатычных раслін. Кліфарт зрабіў Лінея сваім асабістым лекарам і даручыў яму вызначыць і класіфікаваць яго разводныя расліны. Вынікам стаў трактат «Кліфартаўскі сад» (Hortus Cliffortianus), апублікаваны ў 1737 г.
У 1736—1738 г. у Нідэрландах выйшлі першыя выданні прац Лінея: у 1736 — «Сістэма прыроды» (Systema naturae), «Батанічная бібліятэка» (Bibliotheca botanica) і «Асновы батанікі» (Fundamenta botanica); у 1737 г. — «Крытыка батанікі» (Critica botanica), «Роды раслін» (Genera plantarum), «Флора Лапландыі» (Flora Lapponica) і «Кліфартаўскі сад» (Hortus Cliffortianus); у 1738 г. — «Класы раслін» (Classes plantarum), «Сход родаў» (Corollarium generum) і «Палавы метад» (Methodus sexualist). У 1738 г. Ліней адрэдагаваў кнігу пра рыб «Іхтыялогія» (Ichthyologia), пакінутую няскончанай пасля смерці яго сябра Петера Артэдзі. Батанічныя працы, асабліва «Роды раслін», ляглі ў аснову сучаснай сістэматыкі раслін. У іх Ліней апісаў і ўжыў новую сістэму класіфікацыі, значна спрасціўшую вызначэнне арганізмаў. У метадзе, які ён назваў «палавым», націск рабіўся на будову і колькасці рэпрадуктыўных структур раслін, г.зн. тычачак і песцікаў.
Яшчэ больш смелай была «Сістэма прыроды», спроба размеркаваць усе тварэнні прыроды — жывёл, расліны і мінералы — па класах, атрадах, родах і відах, а таксама вызначыць правілы іх ідэнтыфікацыі. Выпраўленыя і дапоўненыя выданні гэтага трактата выходзілі 12 раз на працягу жыцця Лінея і некалькі разоў перавыдаваліся пасля яго смерці.
У 1738 г. Ліней па даручэнні Кліфарта наведаў батанічныя цэнтры Англіі. Атрымаў запрашэнні працаваць у Нідэрландах і Германіі, аднак аддаў перавагу вяртанню ў Швецыю і ў 1739 г. адкрыў медыцынскую практыку ў Стакгольме. У 1741 г. быў прызначаны прафесарам медыцыны Упсальскага універсітэта, а ў 1742 г. — прафесарам батанікі. Наступныя гады Ліней галоўным чынам выкладаў, аднак тады ж здзейсніў некалькі навуковых экспедыцый у малавывучаныя вобласці Швецыі. Збіральнікі ўсяго свету дасылалі яму асобнікі невядомых формаў жывога, і Ліней апісваў у сваіх кнігах лепшыя знаходкі.
У 1745 г. Ліней апублікаваў працу «Флора Швецыі» (Flora Suecica), у 1746 г. — «Фаўна Швецыі» (Fauna Suecica), у 1748 г. — «Упсальскі сад» (Hortus Upsaliensis). У Швецыі і за мяжой працягвалі выходзіць новыя выданні «Сістэмы прыроды». Некаторыя з іх, асабліва шостае (1748), дзясятае (1758) і дванаццатае (1766), змяшчалі дадатковыя матэрыялы. Вядомае 10-е і 12-е выданні сталі энцыклапедычнымі шматтомнікамі, якія змяшчалі кароткія апісанні ўсіх вядомых тымчасова відаў жывёл, раслін і мінералаў. Артыкул пра кожны від дапаўнялася інфармацыяй пра яго геаграфічны распаўсюд, асяроддзе абітання, паводзінах і разнавіднасцях. Менавіта ў 10-м выданні Ліней упершыню даў падвойныя (бінарныя, ці бінамінальныя) назвы ўсім вядомым яму відам жывёл. У 1753 г. Ліней скончыў працу «Віды раслін» (Species plantarum); у ёй змяшчаліся апісанні і бінарныя назвы ўсіх відаў раслін, якія вызначылі сучасную батанічную наменклатуру. У кнізе «Філасофія батанікі» (Philosophia botanica), якая выйшла ў 1751 г., Ліней афарыстычна выказаў прынцыпы, якімі ён кіраваўся пры вывучэнні раслін.
Бінарная сістэма прадвызначае, што ў кожнага віду раслін і жывёл ёсць адзіная навуковая назва (бінамен), якая належыць толькі яму аднаму і складаецца ўсяго з двух слоў (лацінскіх ці латынізаваных). Першае з іх — агульнае для цэлай групы блізкіх адзін да аднаго відаў, складнікаў аднаго біялагічнага роду. Другое — відавы эпітэт — уяўляе сабою прыметнік ці назоўнік, які датычыць толькі да аднаго віду дадзенага роду. Так, леў і тыгр, якія ўключаюцца ў род Каты (Felis), завуцца адпаведна Felis leo і Felis tigris, а воўк з роду Сабакі (Canis) — Canis lupus. Сам Ліней не надаваў бінарнай сістэме адмысловага значэння і рабіў націск на полінамінальную, г.зн. шматслоўную назву-апісанне, а адпаведны яму бінамен сам лічыў простай назвай (nomen trivialis), не меўшай навуковага значэння і прызначанай ўсяго толькі палегчыць запамінанне віду.