.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw{display:inline-block}.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a::first-letter,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw::first-letter{text-transform:capitalize}
Андрэй Уладзіміравіч Парубій (укр.: Андрій Володимирович Парубій) — украінскі палітык, старшыня моладзевай арганізацыі «Спадчына», дэпутат Львоўскай абласной рады з 1990 па 2007 год. Адзін з заснавальнікаў Усеўкраінскага аб’яднання «Свабода». У 2007 годзе ён быў абраны дэпутатам Вярхоўнага Савета Украіны па спісе Нашай Украіны — Народнай Самаабароны. Актыўны ўдзельнік Аранжавай рэвалюцыі, камендант «Украінскага дому» ў Кіеве. Афіцыйны прадстаўнік Віктара Юшчанкі ў Цэнтральнай Выбарчай Камісіі Украіны на выбарах прэзідэнта Украіны 2010 года[1][2].
Камендант Еўрамайдана[3], кіраўнік Самаабароны Майдана з лістапада 2013 года па люты 2014 года[4]. З канца лютага 2014 г. — сакратар Рады нацыянальнай бяспекі і абароны Украіны. 14 красавіка 2016 года абраны старшынёй Вярхоўнай Рады Украіны.
Нарадзіўся 31 студзеня 1971 года ў горадзе Чэрванаград Львоўскай вобласці.
У 1994 скончыў гістарычны факультэт Львоўскага дзяржаўнага універсітэта імя Івана Франка, атрымаўшы дыплом спецыяліста па спецыяльнасці «гісторык, выкладчык гісторыі».
У 2001 скончыў аспірантуру Дзяржаўнага універсітэта «Львоўская палітэхніка» па спецыяльнасці «паліталогія і сацыялогія».
У 1987 — лабарант Карпацкай архітэктурна-археалагічнай экспедыцыі Інстытута грамадскіх навук АН УССР.
У 1987-1988 — лабарант Верхнедняестроўскай славяна-рускай археалагічнай экспедыцыі Інстытута грамадскіх навук АН УССР.
У 1988-1989 — лабарант Карпацкай архітэктурна-археалагічнай экспедыцыі Інстытута грамадскіх навук АН УССР.
У 1991 — старшы лабарант Карпацкай архітэктурна-археалагічнай экспедыцыі Інстытута грамадскіх навук АН УССР.
У 1988 узначаліў нацыяналістычную маладзёжную арганізацыю — Грамада «Спадчына». Удзельнічаў у нацыянальна-вызваленчым руху, арганізоўваў першыя ў Украіне пікеты. У 1989 ён быў арыштаваны за арганізацыю несанкцыянаванага мітынгу.
З 1990 — пасол Львоўскай абласной рады, пісар пастаяннай пасольскай камісіі па пытаннях моладзі і спорту.
У 1991 разам з Алегам Цягнібокам быў адным з заснавальнікаў Сацыял-нацыянальнай партыі Украіны (СНПУ), пераназванай у 2004 ва Усеўкраінскае аб’яднанне «Свабода».
У 1994—1998 — пасол Львоўскай гарадской рады, старшыня пасольскай суполкі.
З 1996 — кіраўнік Таварыства садзейнічання Польнай і Плаўнай часткам войска Украіны «Патрыёт Украіны».
З 1999 — рэдактар навукова-палітычнага часопіса «Арыентыры».
У канцы 1999 узначаліў моладзевае крыло Сацыял-нацыянальнай партыі Украіны (СНПУ) «Патрыёт Украіны».
З 2002 — пасол, намеснік старшыні Львоўскай абласной рады.
Актыўны ўдзельнік прыходу да ўлады В. Юшчанкі. Падчас падзей лістапада-снежня 2004 года быў камендантам Украінскага дома ў Кіеве. Узнагароджаны памятным знакам «выбітных удзельнікаў аранжавай рэвалюцыі». Раднік палітычнай рады партыі «Наша Украіна».
З 2005 г. — старшыня партыі Народны саюз «Украінцы», рэарганізаванай у Грамадзянскае аб’яднанне «Украінскі дом».
З красавіка 2006 па снежань 2007 — пасол Львоўскай абласной рады ад блока «Наша Украіна».
У лютым 2010 года Парубій звярнуўся ў Еўрапейскі парламент з просьбай перагледзець сваю негатыўную рэакцыю на рашэнне колішняга прэзідэнта Украіны Віктара Юшчанкі аб прысваенні Сцяпану Бандэры, правадыру Арганізацыі ўкраінскіх нацыяналістаў, званне Героя Украіны [5].
З 2007 па 2012 — народны пасол Украіны VI склікання ад блока «Наша Украіна — Народная самаабарона». Старшыня падкамітэта па пытаннях кантролю за ажыццяўленнем замежных адносін Камітэта Вярхоўнай Рады па замежных справах. Член пасольскай суполкі Вячаслава Кірыленка «За Украіну!».
3 лютага 2012 напісаў заяву аб выхадзе з партыі «Наша Украіна». 6 чэрвеня ўступіў у партыю «Фронт пераменаў».
З 2012 па 2014 — народны пасол Украіны VII склікання ад Усеўкраінскага Аб’яднання «Бацькаўшчына». Старшыня падкамітэта па пытаннях заканадаўчага забеспячэння інтэграцыі Украіны ў міжнародную навуковую і адукацыйную прастору Камітэта Вярхоўнай Рады па пытаннях навукі і адукацыі.
З лістапада 2013 па люты 2014 каардынаваў штодзённае функцыянаванне еўрамайдана быў фактычна камендантам і кіраўніком яго намётавага мястэчка і кіраўніком атрадаў самаабароны Майдана.
Пасля падпісання Прэзідэнтам Украіны Віктарам Януковічам і лідарамі апазіцыі 21 лютага 2014 Пагаднення аб урэгуляванні палітычнага крызісу ва Украіне, у ноч з 21 лютага на 22 лютага атрадамі самаабароны, пад кіраўніцтвам Парубія, быў узяты пад кантроль ўрадавы квартал у Кіеве — будынка Вярхоўнай Рады, адміністрацыі прэзідэнта, Кабінета міністраў і МУС [6][7].
Колішні кіраўнік СБУ генерал-маёр Аляксандр Якіменка у інтэрв’ю расійскаму тэлебачанню 12 сакавіка 2014 года заявіў, што снайперы, якія забівалі маніфестантаў і вартавых парадку падчас падзей у Кіеве ў лютым 2014, знаходзіліся ў будынку філармоніі, які знаходзіўся пад кантролем Парубія [8].
Парубій добраахвотна склаў пасольскія паўнамоцтвы 17 сакавіка 2014 года у сувязі прызначэннем на пасаду пісара РНБА.
27 лютага 2014, пасля перамогі еўрамайдана і адхілення Віктара Януковіча ад улады, указам выканаўцы абавязкаў Прэзідэнта Украіны Аляксандра Турчынава Андрэй Парубій прызначаны Пісарам РНБА [9]. На час яго знаходжання на пасадзе прыйшліся страта Крыма і вайна на ўсходзе Украіны. Як пісар рады народнай бяспекі і абароны, Парубій курыраваў антытэрарыстычную аперацыю на ўсходзе Украіны[10].
19 сакавіка Парубій даручыў МУС ўзмацніць ахову ядзерных аб’ектаў [11], 24 сакавіка — «правесці праверку на прадмет таго, наколькі дзейнасць расійскіх тэлеканалаў адпавядае украінскаму заканадаўству, ёсць там факты распальвання міжнацыянальнай варожасці, заклікі да вайны, сепаратызму і г.д.» [12].
7 жніўня 2014 ён абвясціў, што падаў адстаўку з пасады, дадаўшы, што «ў час вайны каменціраваць адстаўку лічу непрымальным» [13]. У той жа дзень заяву аб адстаўцы падпісаў Прэзідэнт Пётр Парашэнка. 18 жніўня выведзены са складу РНБА[14]. Пазней Парубій патлумачыў сваю адстаўку існаваннем рознагалоссяў з кіраўніком дзяржавы. У прыватнасці, як сцвярджае Уладзімір Сімакоў, ён крытыкаваў мірны план Пятра Парашэнкі, лічачы яго бесперспектыўным.
26 жніўня 2014 пакінуў палітраду партыі «Бацькаўшчына».
10 верасня 2014 на з’ездзе партыі «Народны фронт» разам з камандзірамі добраахвотніцкіх батальёнаў быў уключаны ў Ваеннаю раду — спецыяльны орган, які будзе распрацоўваць прапановы па абараназдольнасці Украіны.
На пазачарговых выбарах у Вярхоўную Раду 2014 абраны народным паслом Украіны па партыйным спісе (№ 4 у спісе) ад Народнага фронту [15].
4 снежня 2014 галасамі 313 народных паслоў абраны Першым намеснікам Старшыні Вярхоўнай Рады Украіны. Як і старшыня Вярхоўнай Рады, В. Гройсман, А. Парубій падтрымаў Пастанову аб адмысловым парадку самакіравання на Данбасе, а таксама і праект змяненняў у Канстытуцыю адносна «дэцэнтралізацыі ўлады», які прадугледжвае гэты асаблівы парадак[16][17].
14 красавіка 2016 А. Парубій быў абраны Старшынёй Вярхоўнай Рады Украіны. Ён смяніў на гэтай пасадзе Уладзіміра Гройсмана, які ўзначаліў Кабінет Міністраў Украіны.
Жанаты, мае дачку Ірыну.